Τα ψηλά βουνά.

Ακίρα Κουροσάουα. Χάρη σε αυτόν τον σκηνοθέτη ο κινέζικος κινηματογράφος μπορεί να καυχέται για τις μεγάλες του ταινίες. Ανήκει στο πάνθεον των σκηνοθετών για πάντα, καθώς κατάφερε δύσκολα πολεμικά θέματα πλασιωμένα απο κώδικες τιμής των σαμουράι, να τα κάνει άκρως ποιητικά. Είναι γιατί μόνο ένας γνώστης της πραγματικής τιμής μπορεί να βρεί ομοιότητες ανάμεσα στον πόλεμο και στην ποίηση. Αλλωστε η τιμή κάποιου μετριέται ή απαντάται με το σπαθί. Ολα τα ξίφη λοιπόν στον Κουροάουα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Εχω δει δυο ταινιες του, στην μια (3 ωρες) με πηρε ο υπνος. Γενικα δεν με τρελαινει...

Spoiler: Highlight to view

Κουροσαβα λεγεται, τουλαχιστον οταν το προφερεις στα Αγγλικα

Ναι δεν είναι απο τους εύκολους αλλά είναι τεράστιος. Και εγώ στο Ραν είχα κουραστεί ολίγον τι, αλλά είχα μείνει και άφωνη.

Spoiler: Highlight to view

καλώς τότε

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ντιέγκο Μαραντόνα. Ενα τεράστιο ταλέντο και 2 πόδια. Αυτά είχε μόνο ο Μαραντόνα και χάρη σε αυτά πρόσφερε τόση χαρά σε τόσο πολύ κόσμο. Πάμφωχος, με πείσμα, με "κακό" χαρακτήρα, βουτηγμένος στις ουσίες, αποτέλεσε ίσως το μεγαλύτερο λαικό είδωλο σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όλος ο κόσμος του συγχωρούσε τα πάντα αρκεί να τον έβλεπε να παίζει ποδόσφαιρο. Γιατί πολλά πράγματα έχουν σημασία στον κόσμο και η ιατρική και η ποίηση και η αρχαιολογία και η αστρονομία και χίλια μίρια όσα, αλλά για τους άντρες τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή την στιγμή που εκτοξεύεται η μπάλα για να καρφωθεί με απόλυτη βεβαιότητα στα δίχτυα του αντιπάλου. Και όταν αυτή η στιγμή προέρχεται απο ένα ίνδαλμα κρατάει περισσότερο, αγαπιέται τρελά και η θύμηση της μένει για πάντα. Σε αυτόν τον μάγο της στιγμής λοιπόν, που οι στιγμές του μετέδωσαν τόση πολύ χαρά και θαυμασμό

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Μια φιγούρα μέσα στο απέραντο μπλε. Κάπως έτσι θυμόμαστε όλοι τον Κουστό που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια απο την γέννηση του. Απόλυτα πιστός στο όραμα του, με πάθος, με αρχές, καθώς για αυτές τις αρχές αναγκάστηκε να στείλει τον γίο του στα δικαστήρια οταν ο τελευταίος χρησιμοποιούσε το όνομα Κουστο σε μια εταιρια τουριστική που είχε ανοίξει. Οταν μιλούσε ο Κουστό τον άκουγες, δεν ήθελες να σε διακόψουν ούτε απο τις εικόνες ούτε απο τα λεγόμενα αυτού του τεράστιου ανθρώπου και στο τέλος κατάφερνε να σε κάνει να τα αγαπήσεις. Τι πιο μεγάλο επίτευγμα για κάποιον να τον αγαπήσουν? Και καθε φορά που τον σκεφτόμαστε αισθανόμαστε οτι μας λείπει. Ενας άνθρωπος που δεν γνωρίσαμε ποτέ, κατάφερε να μας κάνει να αγαπήσουμε το πάθος του. Γιατί αυτό το πάθος ήταν αγνό και μόνο έτσι μεταδίδεται κάτι. Οταν είναι αγνό, καθαρό και στην περίπτωση του, μπλέ. Αλλωστε οι μεγάλες αγάπες πάντα έχουν χρώματα. Για πάντα μπλε. Ζακ Ιβ Κουστό.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Jane Googall. "Μετά τα 40 είσαι υπεύθυνος για το πρόσωπο σου". Θα ξαναχρησιμοποιήσω αυτή την υπέροχη φράση του Τζόρτζ Οργουελ για να μιλήσω για αυτή την πανέμορφη γυναίκα. Ο Οργουελ ήθελε να δηλώσει πως μετά απο τα 40, συνήθως, όλα φαίνονται στο πρόσωπο μας, η καλοσύνη, η κακία, ο πόνος, η χαρά. Βλέποντας αυτή την γυναίκα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί οτι μόνο καλή είναι. Ανθρωπολόγος, παράτησε τα πάντα για να ασχοληθεί με τους χιμπατζήδες και τους γορίλες. Είναι γυναίκα θρύλος τόσο για το έργο της, όσο για τα πιστεύω της. Χαρη στην Γκούνταλ στο περιοδικό time δημοσιεύτηκε πρώτη φορά επικήδιος για ένα ζώο, εναν γορίλα, τον αγαπημένο της. Ηταν η πρώτη που μίλησε για προσωπικότητες στα ζώα. Ηταν η πρώτη. Πρωτη, δύσκολη λέξη ειδικά για γυναίκα σε λίγο πιο διαφορετικές εποχές απο τώρα. Πρώτη, όσοι και να περάσουν αυτή θα παραμένει πρώτη. Για την αγάπη της, για την αφοσίωση της, για την ανιδιοτέλεια της, για την μεγάλη τρυφερότητα της. Μια θεσπέσια γυναίκα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Oι αριθμοί μας καθορίζουν. 1,80 1,65, 1,96 για το ύψος, 800, 1,340, 1,960 πως αξιολογείται η εργασία που προσφέρουμε 54, 71, 103 τα κιλά που είμαστε 14, 22, 62 η ηλικία που είμαστε. 1.000.000 δολλάρια η επιβραβευση και πιθανόν η έμπνευση του Πέρελμαν στο να λύσει την εικασία του Πουανκαρέ. Και ο απίστευτος αυτός τύπος γυρίζει το ποσό αυτό πίσω, εκεί που ανήκει. Στα μαθηματικά. Γιατί για' αυτόν είναι νούμερα σε ένα χαρτί και μάλλον τα γυρίζει εκεί, που ίσως βοηθήσει να βγούν και άλλα μεγάλα μαθηματικά μυαλά που ίσως λύσουν ανάλογες εικασίες Πουανκαρέ. Γιατί με το φτωχό μαθηματικό μυαλό μου αν υποθέσω πως το 1 είναι η αρχή και το 0 το άπειρο, ο Γκριγκόρι Πέρελμαν κατέκτησε το συνδυασμό αυτό εν τη ενώση, 10 λοιπόν. Αρχή και άπειρο και κατάφερε ανθρωπιστικά να ανέβει πάνω απο τους αριθμούς που τόσο αγαπά, εκεί που όλοι εμείς και όλοι οι αριθμοί δυσκολευόμαστε να βρούμε την ιδανική εξίσωση για το απόλυτα ηθικό.

Μια μικρή απειροελάχιστη Ευη που ποτε δεν θα γνωρίσεις, σου υποβάλει τον θαυμασμό της και τα σέβη της.

Spoiler: Highlight to view

ευχαριστώ lacrimosa

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Εμενα στο μονο που με χαλασε ο τυπος ειναι η απαθεια προς τα λεφτα ή καλυτερα η κακη διαχειρηση που σκοπευει να τους κανει. Και εξηγουμε:
Δεν θες ρε μαν να τα παρεις και να τα φας στις καπατσες? Δωσ'τα σε κανα φτωχο, σε κανα πεινασμενο, σε κανα ιδρυμα με παιδια, σε καμια Αφρικη...

Νταξει ειπαμε δεν τον νοιαζουν τα χρηματα κλπ, αλλα για καποιους αλλους ειναι τρελη αναγκη. Εκτος και αν το εχασε τοσο πολυ (γιατι εισαι "χαμενος"οταν βουτας τοσο βαθια στον κοσμο των μαθηματικων) που δεν ξερει που πατα και που βρισκεται πλεον.

Mπορώ να κατανοήσω γιατί το λές, αλλά τέτοιου είδους άνθρωποι είναι ταγμένοι στο σκοπό τους και πιστεύουν πως η καλύτερη διαχείριση και το καλύτερο "τέλος" είναι να δωθούν χρήματα σε έρευνα και σε ιδρύματα, γιατί με αυτόν τον τρόπο βοηθάνε κάποιους άλλους να γίνουν καλύτεροι ή να βρεθούν απαντήσεις. Τώρα για το αν είναι φυσιολογικός ένας τέτοιος άνθρωπος με την έννοια που το λέμε εμείς ίσως να μην είναι, όπως δεν είναι πολλοί καλλιτέχνες, αλλά εμένα δεν με πολυενδιαφέρει αν αναβοσβήνει 100 φορές το φώς πριν μπεί σε ένα δωμάτιο, αλλά η άποψη περί ζωής που κουβαλά.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Τζίμης Πανούσης ο εφηβικός, αυθάδικος, θρασύς πολλές φορές εαυτός μας, που άλλοι μεγαλώσαμε επίτηδες και άλλοι απωθήσαμε γιατί δεν είναι σωστό να λές τέτοια πράγματα. Μόνο που ο Τζιμάκος ευτυχώς τα λέει ακόμα και μερικές φορές απορούμε πως τολμά να λέει μερικά απο αυτά που ξεστομίζει και άλλες φορές απελευθερωνόμαστε που τον ακούμε. Σαρδόνιο χαμόγελο, καυστική σάτιρα, εφηβική όρεξη και ευαισθησία που πολλές φορές δεν φαίνεται αλλά υπάρχει για να ισσοροπεί λίγο αυτήν την υπερβολική για μας ελευθερία του λόγου του.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Κάρολος Δαρβίνος. Θεμέλιος λίθος. Ακόμα. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως το βιβλίο του, η εξέλιξη των ειδών και οι θεωρίες του θα παραμείνουν στην "επικαιρότητα" μέχρι να βρεθούν νέες θεωρίες να το καταρρίψουν. Δεν βρέθηκαν. Δεν ξέρω ποιός είναι ο ορισμός του ταλέντου, δεν ξέρω αν επιδέχεται ορισμό, αλλά χάρη στο ταλέντο αυτού του ανθρώπου, στην εξωφρενική του παρατήρηση και στην απύθμενη φαντασία του, ανοίχτηκε ένας δρόμος σε καιρούς που δεν το επέτρεπαν, ώστε η σκέψη να αντικρούσει τις εικασίες και η επιστήμη τις δοξασίες. Η μορφή του Δαρβίνου παραμένει ακόμα διχαστική στους κύκλους της θεωρίας της δημιουργίας του κόσμου απο έναν δημιουργό, καθώς άνοιξε πολλά παράθυρα στις αμφιβολίες, που η εκκλησία φοβάται τόσο. Και κάπως έτσι με την εκκλησία απο την μία και με τον Δαρβίνο απο την άλλη έχουμε 2 "βίβλους". Η μία εκπροσωπεί τον θεό, η άλλη του Δαρβίνου, την εξέλιξη και την φυσική επιλογή. Οταν ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια "βίβλο" και να συνεχίζει να διχάζει τόσο πολύ για τόσα πολλά χρόνια, το λιγότερο που θα μπουρούσαμε να του πούμε είναι "ευχαριστώ" που οδήγησε την σκέψη μας και την επιστήμη σε μονοπάτια προτόγνωρα. Ειτε πιστεύεις είτε όχι.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Τζον Ντάγκλας. Επάγγελμα: Προφαίλερ. Τι σημαίνει αυτό? Ο Τζόν Ντάγκλας είναι πράκτορας του fbi ειδικός στο να αναλύει εγκληματικές προσωπικότητες, να σχηματίζει το προφίλ του δράστη και να οδηγεί την αστυνομία στην σύλληψη του. Αυτό τον καιρό ξαναδιαβάζω το βιβλίο του, στο μυαλό των σίριαλ κίλερς και για άλλη μια φορά καταλαβαίνω το μέγεθος του μυαλού αυτού του ανθρώπου. Μερικές φορές τα επαγγέλματα μας "διαλέγουν" βάση ενός ταλέντου που κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή να βγεί στην επιφάνεια. Αυτός ο άνθρωπος έθεσε τον εαυτό του, τον ψυχισμό του και πολλές φορές την ανθρωπιστική του ισσοροπία σε ένα κυνήγι μαγισσών, το αποκαλω έστι γιατί όταν έχεις να κάνεις με τις πιο σκοτεινές, δολιες, τρομακτικές και ανυπόφορες σκέψεις που τις περισσότερες φορές γίνονται πράξεις, τότε πρέπει να είσαι τρομακτικά σίγουρος για τον δικό σου ψυχικό τρόπο αντιμετώπισης. Βάσει του χαρακτήρα του Ντάγκλας βασίστηκε ο ρόλος του πράκτορα Κρόφορντ στην σιωπή των αμνών. Χάρη στις αποκαλύψεις αυτού του ανθρώπου το fbi και η εγκληματολογική ψυχολογία έχουν να καυχιούνται για μια "φωτεινή" ματιά μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής.

Spoiler: Highlight to view

Χάρη σε αυτό το βιβλίο άρχισε η "ενασχόληση" μου με την κατανόηση του εγκληματικού μυαλού. Φυσικά είμαι σε εβρυακό στάδιο και δεν φιλοδοξώ να γίνω Ντάγκλας. Στην Ελλάδα πάντως έχω να δηλώσω πως εγκληματολογικά βιβλία ψυχιατρικής προσέγγισης και σοβαρής ανάλυσης δεν υπάρχουν. Αυτό είναι παράπονο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Χρόνης Αηδονίδης. Ενας τραγουδιστής που το επίθετο του είναι Αηδονίδης. Μερικές φορές οι Ελληνες στην προσπάθεια μας να γίνουμε περισσότερο Ευρωπαίοι, απορρίπτουμε ή κρύβουμε καλά καλά κάποιες ρίζες και κάποια βιώματα μόνο και μόνο για να μην χαρακτηριστούμε χωριάτες (οι νεότεροι το κάνουν συνήθως αυτό) έτσι φτάνουμε στο σημείο να λέμε όλοι μας πως είμαστε αθηναίοι, πατρινοί, θεσαλοννικείς γιατί ακούγεται πιο σικ στο αυτί των άλλων και στο δικό μας να κορδονόμαστε για μια ψεύτικη καταγωγή. Και έρχεται η στιγμή που ακούς τον Χρόνη Αηδονίδη και αισθάνεσαι ψεύτικος που χρειάστηκε να κρύψεις το μικρό απειροελάχιστο χωριό σου, που δεν το ξέρεις κανείς, εκτός απο σένα και τους 20 κατοίκους του, αισθάνεσαι μαλάκας που δεν έμαθες να χορεύεις έναν ζωναράδικο, έστω για ένα 2λεπτο, αισθάνεσαι, τόσο μα τόσο αθηναίος, που έκρυψες οτι ξέρεις όλα τα βοτάνια απ'εξω και ανακατωτά, γιατί η παράδοση και η εθνική κληρονομιά σου, που σου έδωσε τέτοιο πλούτο, εσύ αποφάσισες να την "κλειδώσεις" σε ένα κασετόφωνο που έπαιζε μόνο ξένα μπιτάκια. Μερικοί άνθρωποι είναι γραφτό να είναι φάροι. Μιας εξαιρετικής παράδοσης και μιας θεσπέσιας κληρονομιάς που δεν απομονώνει κανένα νέο στοιχείο και δεν αντιμετωπίζει με φόβο καμία καινούργια μόδα, γιατί οι πραγματικά αυθεντικοί άνθρωποι αποτελούν το μεταβατικό σκαλοπάτι ανάμεσα στο χθες και το αύριο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Eψαχνα να βρώ ένα άλλο βίντεο, αλλά βρήκα αυτά στη θέση του. Μερικές φορές παραπαίεις, πονάς, τρεκλίζεις, αργοσβήνεις, φαίνεται να μην έχεις καμία δύναμη μέσα σε ένα αδύναμο κορμί που δεν μπορεί να επιστρατεύσει κανένα μυόνα για να σε βοηθήσει να ανταπεξέλθεις στο άθλημα που επέλεξες να κάνεις και πολλές φορές απο μια προσπάθεια κρίνεται όλη σου η αθλητική καριέρα. Και εκεί που φαίνεται οτι δεν έχεις απο πουθενά κράτημα, ένας εγωισμός, μια αξιοπρέπεια, μια "λύσα", μια αγάπη, ένα χειροκρότημα σου δίνουν όλα αυτά που νόμιζες χαμένα απο το κορμί σου. Γιατί σημασία δεν έχει εν τέλη ένα χρυσό στο στήθος που κρεμιέται απο μια κορδέλα, αλλά το χρυσό στο στήθος που κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Ακόμα και αν τερματίσεις όταν όλοι οι άλλοι σε έχουν προσπεράσει. Γιατί η καρδιά είναι ο πιο δυνατός μυόνας.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

O λόγος για ένα μικρό "βουνό" της καθημερινότητας μας. Δεν θα αναφερθώ σκοπίμως στο όνομα του. Κομμωτής της Αθήνας, πολύ καλός, με πολυ πείρα, διάσημη πελατεία, πολλά χρόνια στην δουλειά. Δυστυχώς προσβλήθηκε με καρκίνο και δεν έχει πολύ χρόνο. Ομοφυλόφιλος. (το τονίζω για ένα και μόνο λόγο). Ο άνθρωπος αυτός, μη θέλωντας να αφήσει τις αγαπημένες του υπαλλήλους και φίλες χωρίς δουλειά (τις είχε κοντά του για χρόνια) παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο λίγο πριν το τέλος με μια απο τις αγαπημένες του φίλες, γιατί ήθελε να τις εξασφαλίσει όλες. Στη "σύζυγο" του αφήνει το μαγαζί και κάποια άλλα πράγματα και όλοι οι υπάλληλοι του παραμένουν στο πόστο τους, σε ένα κομμωτήριο με "όνομα" για όσο καιρό θελήσουν οι ίδιες. Είχα καιρό να ακούσω για αντρική συμπεριφορά, είχα καιρό να πω τι μεγάλος μάγκας που είναι αυτός, είχα καιρό να δώ έναν άντρα να φεύγει με τα χέρια στις τσέπες. Είχα καιρό να δω μια τόσο ανιδιοτελή πράξη.
Γιατί ο άντρας φαίνεται απο τις συμπεριφορές του.
Respect!!!!!

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Και γιατι παντρευτηκε για να κανει κατι τετοιο? Αν κανεις διαθηκη δεν οριζεις ποιος/οι θα παρουν την περιουσια?

Mάλλον ήθελε να "δέσει" το θέμα διαθήκη όσο πιο καλά μπορούσε, ώστε να μην υπάρχουν παραθυράκια για προσβολή. Ισως παίζει ρόλο και ένας γάμος σε μια διαθήκη.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ναι σωστα. Μπραβο του τοτε

Ο ορισμος του καλλιτεχνη: DubFX

Ενα μικρο δειγμα, http://www.youtube.com/watch?v=UiInBOVHpO8

Νταξει, απλα respect...

Οντρει Χέμπορν. Οι γυναίκες του χόλιγουντ ήταν πάντα θρυλικές. Γυναίκες αράχνες, γυναίκες τίγρεις, γυναίκες γατούλες, γυναίκες σύμβολα του σέξ, γυναίκες της κρεβατοκάμαρας. Το χόλιγουντ πάντα είχε τις καλύτερες "ετικέτες", που τις απέδιδε σε ομολογουμένως εκτυφλωτικές γυναίκες. Ολες όμως αυτές οι μυθικές παραπάνω περσόνες δεν κατάφεραν να κερδίσουν ένα σημαντικό τίτλο. Της κυρίας. Η Οντρει Χέμπορν αυτή η ελαφίνα της οθόνης με την φυσική της χάρη, φινέτσα και κομψότητα συνεχίζει να κρατάει τα σκήπτρα του ορισμού του σικ και να είναι απο τις ελάχιστες γυναίκες που και ένα τσουβάλι να φόραγε όλοι ρωτούσαν που ράβεται? Είχε αυτόν τον "αέρα" του εκλεπτυσμένου, που θάμπωνε τους πάντες. Αλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ο ορισμός του καλού γούστου να αποτυπώνεται σε μια αφίσα απο μια ταινία της. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά.

Breakfast at Tiffany's κανείς???

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη...ο Δεκέμβρης.

Ενός Δεκέμβρη ... μύριοι έπονται.

Για τον ΑΡΗ

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

There is a light that never goes out.
Τα φώτα στο Μπρόντγουει θα σβήσουν αύριο για ένα λεπτό, τιμώντας έτσι τον θάνατο της κορυφαίας ενδυματολόγου Θεώνης Βαχλιώτη Ολντριτζ. Η τεράστια αυτή ελληνίδα δημιουργός πέθανε σε ηλικία 89 χρόνων απο ανακοπή καρδιάς. Βραβευμένη με το όσκαρ κουστουμιών για την ταινία του Τζακ Κλέιτον ο μεγάλος Γκάτσμπι, και έχοντας αποσπάσει και ποικίλα άλλα βραβεία, ηταν μια γυναίκα απόλυτα σεβαστή στον κύκλο της. Αραγε όταν σβήνει το "φως" και γίνεται στάχτη που πάει? Στην Αθήνα. Στη χώρα καταγωγής της. Εκεί ζήτησε να μεταφερθούν οι στάχτες της, ίσως για να τιμήσει την πατρίδα της...

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Τζον Γκαλιάνο. Ισως ένα λίγο τρελό βουνό. Αλλο ένα χρυσό ψαλίδι στην βιομηχανία της μόδας που καθόριζε τάσεις και δημιουργούσε φωτεινά, ζωντανά, ποτέ ύσηχα, πάντοτε εμπνευσμεύνα όμως μοτίβα υψηλής ραπτικής. Αλλαζονικός, χαμένος στις καταχρήσεις, μοναδικός και πάνω απο όλα αυθάδης σε ότι αφορούσε την μόδα και τα κατεστημένα της. Ο Γκαλιάνο πρόσφατα απολύθηκε απο τον οίκο Dior λόγω κάποιων αντισιμιτικών σχολίων που έκανε (ίσως έχει ένα ελαφρυντικό λόγω του οτι ήταν εντελώς μεθυσμένος) δίνοντας τέλος σε μια πορεία σε ένα τεράστιο οίκο μόδας. Ο Γκαλιάνο ανήκει στην κατηγορία εκείνη των μεγάλων δημιουργών. Και οι μεγάλοι δημιουργεί είτε χάνονται στην βαθιά άβυσο της προβληματικής συμπεριφοράς τους, είτε λάμπουν για πάντα. Τι θα γίνει στην περίπτωση του Γκαλιάνο, θα το δείξει ο χρόνος, το σίγουρο είναι πως δεν θα γίνει ύσηχα. Αλλωστε δεν θα το επέτρεπε ποτέ ο ίδιος στον εαυτό του.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ένας λοφίσκος για πολλούς , για άλλους ένα τίποτα , ίσως ένας δειλός... αδιαφορώ.
Για μένα το ψηλότερο βουνό όλων. Το όνομά του, Κώστας Γ. Καρυωτάκης. Δε θα γράψω μεγάλα λόγια για τον ίδιο , ούτε θα τον παρουσιάσω σαν κάτι σπουδαίο καθώς ούτε ο ίδιος θα ήθελε κάτι τέτοιο. Θα παραθέσω μόνο το τελευταίο του χειρόγραφο... και την πολυαγαπημένη μου Πρέβεζα.

"Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να 'ρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Υ.Γ. Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ ν' αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου".

Πρέβεζα

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Φρειδερίκος Νίτσε

Γερμανός φιλόλογος και ένας από τους πρώτους υπαρξιστές φιλοσόφους.
Ένα βουνό άρρωστο...ίσως και αρρωστημένο.
Τον αγάπησα κυρίως απο την βιογραφία του...και μέσω αυτής,τον κατανόησα.
Σημαντικότερο έργο του ο Ζαρατούστρας όπου πάνω σ'αυτό πάτησε ο Χίτλερ για το πρότυπο της άρειας φυλής,παρόλο που ήταν αυστηρός επικριτής των εθνικιστικών και αντισημιτών τάσεων.
Βέβαια επειδή ήταν μεγάλο γατόνι γνώριζε οτι τα έργα του θα παρερμηνευτούν.
Εξάλλου είχε πει..."Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ,μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν".
Οι προσδοκίες του για τους ανθρώπους δεν σταμάτησαν να είναι μεγάλες.
Κι όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους,απάντησε:
«Τις ελπίδες μου».
Πεθανε μόνος...και τρελός.

Spoiler: Highlight to view

Ο Νίτσε κάποτε έγραψε ότι μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μετά το θάνατό τους...στην συγκεκριμένη περίπτωση,μάλλον ισχύει.

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Αλκίνοος Ιωαννίδης. Μερικές φορές τα ονόματα καθορίζουν την πορεία μας. Αλκίνοος. Δυνατός νους. Δεν μιλά. Δεν εμφανίζεται. Δεν παίρνει θέση ως καλλιτέχνης επιφανής για διάφορα θέματα. Δεν γενικώς. Θα μπορούσε αυτό το δεν του, να ερμηνευτεί ως γενική άρνηση. Αλλά στην περίπτωση του πιστεύω πως είναι αγνή μετριοφροσύνη και ξεκάθαρη θέση στα πράγματα. Αλλωστε γιατί να μιλήσει ο άνθρωπος όταν με αυτό το τραγούδι του (που by the way το θεωρώ ως το σοβαρότερο πολιτικό και κοινωνικό άσμα των τελευταίων χρόνων) υπογράμμισε με τον ορθότερο τρόπο τα πράγματα της χώρας του??? Αν αυτό δεν είναι statement, τότε δεν ξέρω τι είναι. Απλά όταν οι δηλώσεις δεν είναι με την μορφή Α3 δεν τις "αναγνωρίζουμε" εύκολα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Παμπλο Νερούδα. Χιλιανός ποιητής.
Ενα κόκκινο βιβλίο ήταν στην βιβλιοθήκη της μάνας μου. Ξεφτισμένο και πολυκαιρισμένο. Το ανακάλυψα πριν περίπου μια δεκαετία. Το άνοιξα το κόκκινο "τεφτέρι" και έμεινα αποσβολωμένη με τα λόγια του Νερούδα. Το βιβλίο πια είναι στην κατοχή μου μετά απο πολλά παρακάλια δικά μου.
Ο Νερούδα εκτός απο πολιτικός ποιητής υπήρξε και μέγας ερωτικός. Ερωτικός για να είσαι, είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δεν θέλει σάλια υποταγής, δεν θέλει ψεγάδια λογοτεχνικού λόγου πλούσιου, δεν θέλει σαλτσούλες απέραντου πόνου εκφρασμένες μέσα απο την απόγνωση του "θα πεθάνω μακριά σου". Θέλει όμως όλα τα παραπάνω (οσο αντιφατικό είναι αυτό) δοσμένα με απέραντη αλήθεια και "καθαρή" πένα. Και ο Νερούδα κατέθεσε την αλήθεια του σε όλους εμάς.
Σε ευχαριστούμε μέγιστε Πάμπλο που μας δώρισες τα πολύτιμα συναισθήματα σου, για να τα θαυμάσουμε, να τα παινέψουμε, να ταυτιστούμε, να τα αποκυρήξουμε, να τα αγαπήσουμε.

"...Είμαι αυτός που πέρασε πηδώντας πάνω απο τα πράγματα,
ο φυγάς, ο πονεμένος
ομως νοιώθω την ώρα σου, την ώρα που απο αυτην η ζωή μου σταλάζει πάνω στην ψυχή σου,
την ώρα της τρυφερότητας που δεν σκορπίσα ποτέ,
την ώρα της σιωπής την ανείπωτη,
την ώρα σου αιμάτινη αυγή που μ'εθρεψες απο αγωνίες,
την ώρα σου, την μεσονύχτια που μου φυγε μοναχική.
Λεφτέρωσε με απο μένα. Θέλω να βγω απο την ψυχή μου.
Είμαι εγώ αυτό που στενάζει, αυτό που καίει αυτό που υποφέρει.
Είμαι εγώ αυτό που χτυπάει, αυτό που ουρλιάζει, αυτό που τραγουδάει...".

Μέρος του ποιήματος "Γέμισε απο μένα".

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ψυχή βαθιά. Οχι ο τίτλος της ταινίας, αλλά ο Θανάσης Βέγγος. Νομίζω πως δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν αγαπούσε τον Θανάση. Συνηθίζεται όταν πεθαίνει κάποιος να δημιουργούνται αγιογραφίες προς το πρόσωπο του. Ο Βέγγος δεν χρειαζόταν καμία τέτοια ωραιοποίηση, γιατί πολύ απλά ήταν ο καλύτερος.
Θα μου λείψεις πολύ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Με μερικούς ανθρώπους πάντα ξέρεις πως θα τους βρείς. Με το ίδιο σακάκι, την ίδια τραγιάσκα και τα ίδια γιαλιά. Ο Μάνος Ελευθερίου ίδιος και απαραλάχτος εδώ και δεκαετίες μας δίνει τους στίχους του, μερικούς μελωποιημένους και άλλους όχι. Είναι παρήγορο να ψάχνεις ανθρώπους και να τους βρίσκεις ίδιους. Οχι απο συναισθηματική καθήλωση, αλλά απο την βεβαιότητα πως εγώ αυτό είμαι. Ακλόνητος, ευαίσθητος και ίδιος, σε μια εποχή που αγωνίζεται να αλλάξει, μερικοί άνθρωποι παραμένουν ακριβώς όπως τους θυμάσαι πάντα. Τι ευτυχία.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"