Πάμε Cinema...;

Snowtown. Θα αρχίσω ανάποδα αυτή τη φορά, απο την βαθμολογία. Ενα τριαράκι και πολύ του είναι.
Η ιστορία έχει να κάνει με τον δολοφόνο κατά συρροή Τζόν Μπάντινγκ, αλλά χωρίς να σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του, ούτε την πορεία του. Και πολύ καλά έπραξε για μένα ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος, καθώς πέραν της Αυστραλίας δεν νομίζω να τον ξέρει κανείς, οπότε ένα κινηματογραφικό πορτρέτο μάλλον στο ντούκου θα πέρναγε. (Αλλά εδώ που τα λέμε, όλη η ταινία στο ντούκου πέρασε) Το ρεζουμέ έχει να κάνει με την χειραγώγηση ενός πολύ αδύναμου χαρακτήρα και πως μπορεί ένας "τραυματισμένος" νεαρός να γίνει πιόνι και αργότερα στέλεχος ενός δολοφονικού κρεσέντου. Πολύ αδύναμη σεναριακά, σκηνοθετικά χωρίς κανένα "φωτισμό" ούτε στους λόγους, ούτε στο στόρι, ούτε πουθενά, προσπαθεί να μας γνωρίσει την εντός βία. Σιγά μην περιμέναμε να δούμε τέτοια βια απο τον Justin Kurzel (σκηνοθέτη) όταν τα έχουμε δει απο τον πατριάρχη Χάνεκε. Ενώ όλες αυτές οι ιστορίες ελκύουν σκηνοθέτες όπως το το φως την πεταλούδα, οι πολύ πειραγμένοι άνθρωποι, απο απλώς κουκου μέχρι κανίβαλους, αποτελούν εν τέλει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα στο να βγει μια πραγματικά μεγάλη ταινία. Και ποιος φυσικά κρατά ακόμα τα σκήπτρα? Φυσικά ο υπέροχος Τζόναθαν Ντέμι στην κλασική Σιωπή των αμνών.

Υ.Γ κάτι παραπάνω προσπάθειες είναι απλά γατάκια.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

The Sea Inside. ΜΑΜΑΤΟΣ Bardem. ΜΑΜΑΤΗ ταινια, πολυ δυνατη. Και πολυ ωραια σκηνοθεσια απο τον Amenabar, οχι κατι τρελο, αλλα πολυ ουσιωδης.

ΥΓ: Αληθινη ιστορια...

9/10

πιστεύω οτι ο Bardem έδωσε τον καλύτερό του εαυτό.Αγαπημένη ταινία κι αυτή.

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."