Oικονομική κρίση - Λύσεις Κρίσεις Ρήσεις

σε ώρες κοινής ησυχίας για να μην μας πέρνουν και χαμπάρι πολύ πολύ.
απα πα πα ανατρίχιασα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Να τονίσω, ότι το θέμα δεν είναι το ψωμί ρε παιδιά. Μην το "απομονώνετε".
Όταν αγοράζεις ένα προϊόν, eve, π.χ κουλουράκια ή μακαρόνια ή κάποιο χυμό κοιτάς μερικές φορές να δεις τα συστατικά του που αναγράφονται στην συσκευασία του (π.χ ψάχνεις για συντηρητικά ή έννοιες που μοιάζουν με κάτι τέτοιο αν δεν καταλαβαίνεις από χημεία).
Στο κρέας, ρωτάς τον κρεοπώλη, αν είναι ελληνικό (υποτίθεται ότι αυτό εμπιστεύονται οι περισσότεροι καταναλωτές, τουλάχιστον αυτό ακούω γύρω μου).
Ο Kύroς, αν και χρησιμοποίησε την έκφραση "βάλτου χέρι" πιστέυω ότι εννοούσε να "ρωτήσεις", αν το σιτάρι είναι ελληνικό, και αυτό δεν είναι κακό, αν είσαι ευγενής, από την στιγμή που σου δίνει το προϊόν ο φούρναρης (άντε πάλι στο... ψωμί χώθηκα) χωρίς να αναγράφονται τα συστατικά ή η χώρα προέλευσης του.

Γιώργος Ιωσηφίδης

το ξαναλέω δεν θα ρωτήσω τον χριστιανό που-πως-γιατί σε ότι προιόν και αν πουλάει, αν κάτι φύγει απο το χέρι σου δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Ο πατέρας μου που έχει κότες και τρώμε αυγά απο δικά μας κοτόπουλα δεν θα μπει στην διαδικασία απο τι καλαμπόκι τις ταίζει, το καλαμπόκι σε τι ήλιο μεγάλωσε κτλ, αν θέλει να τα κάνει όλα αυτά να φυτεύει καλαμπόκι αυτός, και ας του βάζει και αντηιλιακό για την τρύπα του όζοντος. Ο,τι και να σου λέει ο άλλος δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Και δεν θέλω να μπώ σε αυτή τη διαδικασία.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Καταλαβαίνω τι λες "εγώ μπάτσος δεν γίνομαι", πάντως... ίσως να είμαι και υπερβολικός με αυτό που είπα παραπάνω, ίσως και ο Kύroς να είναι λίγο ...
Ωραία, ας μην ξεκινήσουμε την προσωπική μας επανάσταση από το ψωμί ... πάμε αλλού για να μην πούμε το ψωμί, ψωμάκι...

Γιώργος Ιωσηφίδης

Και αν το σιτάρι φύτρωσε σε ελληνικό χώμα, αλλά ο σπόρος ήταν εισαγόμενος, τότε τι γίνεται; Αν το μοσχαράκι ήρθε μικρό από τη Βουλγαρία (κάτι που γίνεται), τρώει για δύο χρόνια ελληνικό χορτάρι και σφραγίζεται ελληνικό τότε τι γίνεται; Σε μια ουτοπική κοινωνία ίσως να ξέραμε την προέλευση της πρώτης ύλης. Νομίζω ότι το παρακάναμε λίγο...

Από όσα "μετράνε"δεν μπορούν να μετρηθούν όλα, και από όσα μπορούν να μετρηθούν "δεν μετράνε" όλα.

Ναί, χάνουμε το δάσος συμφωνώ

Γιώργος Ιωσηφίδης

α all and all εγώ θέλω το σιτάρι μου να το έχουν μαζέψει μεσάνυχτα με πανσέληνο, 40 παρθένες απο ένα κήπο με γλαδιόλες και στην άκρη να έχει μια φασολιά για να ανεβαίνει εκεί ο Τζάκ του παραμυθιού. Δεν μπορώ να καταλάβω που αντιλαμβάνεσαι georgek εσύ την ουτοπία.

Spoiler: Highlight to view

αν τραγούδαγε live και o kiedis θα ήταν προτιμότερο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Εντάξει, είναι σε αρκετούς τομείς "ουτοπικό" αλλά σε κάποιους τομείς δεν είναι, πως να το κάνουμε, όποιος θέλει το ψάχνει

Να πω απλώς στον Kύroς, ότι αν κάποιος θέλει να βοηθήσει τους αγρότες, ο πρώτος που πρέπει να ευαισθητοποιηθεί και να το "ψάξει" ή να "πιέσει" για ελληνικά σιτηρά κ.λ.π, είναι ο ίδιος ο φούρναρης.
Από την άλλη, κάποιος θα πρέπει να τον ευαισθητοποιήσει και αυτόν... είναι ένα "κουβάρι" η φάση... δεν μπορούμε να ξέρουμε πραγματικά πάντως. Ας κοιτάξουμε τα άλλα αγαθά, ας κοιτάξουμε τις μικροεπιχειρήσεις, τον διπλανό μας...

Γιώργος Ιωσηφίδης

Συμφωνώ μαζί σας πως πρέπει να υποστηριχθεί η ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση του τριτογενή τομέα , το ίδιο πρέπει να υποστηριχθούν και οι ελληνικές μονάδες του δευτερογενή τομέα , αυτός όμως ο τομέας που πρέπει να υποστηριχτεί περισσότερο, και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης , είναι ο πρωτογενής τομέας .
Αυτός πρέπει να υποστηριχθεί και από τους δύο άλλους τομείς αλλά και από τους καταναλωτές. Οι τελευταίοι μπορούν να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση τόσο με τις αγορές τους αλλά και με την "πίεση ζήτησης προιόντων" προς τον δευτερογενή τομέα.

Τα Π.Ο.Π. προιόντα είχαν μια τέτοια κατεύθυνση γιατί το "περίπου έτσι προιόν" βρέθηκε στις προθήκες των καταστημάτων και μπορούσε ο κατά τα άλλα συμπαθής μας καταστηματάρχης να κερδοσκοπεί σε βάρος των παραγωγών.Τον στηρίζουμε αυτόν αλλά πρέπει να στηρίξει και αυτός και εμείς τον παραγωγό.
Ας το ψάξουμε και λιγάκι δεν θα μας πέσει και τόοσο βαρύ .

Δεν εχουμε ποταμια δεν εχουμε πηγαδια,δεν εχουμε πηγες, μοναχα στερνες ,αδειες κι αυτες.Αυτα εγραφε ο Σεφερης υπονοοντας οτι δεν εχουμε ,ουτε φυσικους πορους ,ουτε υποδομες και ο,τι διαθετουμε ειναι προχειρο και σαθρο.Δυστυχως ως χωρα ειμαστε φτωχη και ως κρατος κοτσαμπασιδικο,με οικονομια στηριγμενη σε πηλινα ποδια.Η πολιτικη εξουσια στην Ελλαδα ποτε δεν αποδεσμευτηκε απο το ρουσφετι,την διαπλοκη,τηναδιαφανεια,τον μικροκομματισμο,ωστε να θεμελιωσει ενα κρατος που σεβεται τον πολιτη.Η Ελληνικη κοινωνια κατευθυνθηκε σε λανθασμενους δρομους γιατι ετσι εκπαιδευτηκε,και τωρα καλειται να αντιμετωπισει την μεγαλυτερη οικονομικη ανεχεια μετα το τελος του Β παγκοσμιου πολεμου.Η Οικονομικη κριση ειναι κριση ,που με τις επιλογες μας ολοι δημιουργησαμε,δημιουργησαμε δηλαδη μια τεραστια φουσκα που τωρα εσκασε στα χερια μας.Η οικονομικη κριση ,φερνει και κριση κοινωνικη,κριση αξιων,καταστρεφει τον κοινωνικο ιστο,οξυνει τις αντιθεσεις,ισως το καλυτερο που μπορουμε να κανουμε σε προσωπικο επιπεδο να ειναι, η αλληλεγγυη ,σε πολιτικο επιπεδο ,η καταδικη των πολιτικων πρακτικων που μας στερουν ,το αυτονοητο, μια ζωη με ελπιδα.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη...ο Δεκέμβρης.

Ενός Δεκέμβρη ... μύριοι έπονται.

Μια λύση για την οικονομική κρίση είναι να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά (όχι πως δεν το κάνουμε τώρα)25 ώρες το 24 ορο. Οι μαλακια που μας δέρνει φταίει για αυτήν την κατάσταση,μας κατεβάσανε τα σώβρακα και στήσαμε κωλαράκι αντί να τους σπάσουμε τα μούτρα.
μας τυφλώσανε με τις κόλοτηλεόρασης τους και δεν βλέπουμε τίποτα πια.
ούτε μυρίζουμε την βρόμα τους

δεν είναι λύση να στηρίξουμε τα μπακάλικα τις γειτονιάς, γιατί πολύ απλά δεν θα έχουμε να τους στηρίξουμε

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες» δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού Stern.

«Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις €, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις €. Ουδέποτε λαός βοήθησε....μέχρι τώρα με τη θέλησή του σε τέτοιο βαθμό και για τόσο μακρύ διάστημα άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά οι πιο ακριβοί μας φίλοι.

Το ζήτημα πάντως είναι ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά και εμάς. Στην ουσία ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ μια και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς αφού συνεχίζετε απτόητοι να απεργείτε. Μη μας λέτε, λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.

Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι, επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, να αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι και εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.

Οι Έλληνες είναι εκείνοι που μας είχαν δείξει τον δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι τον δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα».

Διαβασα πολυ προσεκτικα,το κειμενο ,που δημοσιευτηκε στο STERN και δεν ξερω ποιος θα μπορουσε να το πολεμησει με σοβαρα επιχειρηματα και οχι με τα γνωστα ελληνοκεντρικα και τσαμπουκαλιδικα του τυπου ,'εσεις μας καταστρεψατε,εσεις μας οθησατε στην καταστροφη ,εσειςμας επιβουλευεστε γιατι μας ζηλευετε και αλλα μεγαλοστομα και γραφικα.Σιγουρα παιζονται παιγχνιδια,σιγουρα καποιοι κερδοσκοπουν ,σιγουρα καποιοι αλλοι μας εχουν γραμμενους στα πιο μαυρα μπακαλιστικα τευτερια τους.Μηπως εμεις δεν ειμασταν που αντιμετωπιζαμε την Ε.Ε. ως κουτοφραγγους και τις επιδοτησεις για αναπτυξη τα κατασπαταλουσαμε,τα χρηματα για υποδομες τα εφαγαν οι επιτηδιοι,τους πορους απο τα πακετα στηριξης δεν μπορεσαμε να τα απορροφισουμε ποτε/. Το κειμενο του STERN to βρισκω μαλλον φιλικο και αντικειμενικο,και λυπαμαι που δεν εχω ενα αλλο κειμενο που δημοσιευσε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ,οπου αναφερονται οι αποψεις βρετανων για την Ελλαδα και το ενδεχομενο να στηριχτει οικονομικα απο την Ε.Ε.Νομιζω οτι ηρθε η ωρα να δουμε χωρις παροπιδες την κατασταση,να προχωρησουμε σε κοινωνικο και εργασιακο moratorium και να σωσουμε ο,τιδηποτε σωζεται,οι ασκησεις επαναστατικης γυμναστικης ας αναβληθουν για λιγο.

Δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερες λέξεις για να εκφράσω τις σκέψεις μου.
mafalda Σε Ευχαριστώ

Γιώργος Ιωσηφίδης

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη...ο Δεκέμβρης.

Ενός Δεκέμβρη ... μύριοι έπονται.

Το ωραιότερο σημείο για να θαυμάσεις την κάθε θέα, είναι από μακριά. Όχι απαραίτητα ψηλά, εκτός κι αν ανήκεις σ΄εκείνους που το ύψος όντως διευκολύνει συγκεκριμένες τους λειτουργίες, αλλά σίγουρα μακριά. Καμία δύση όταν πετάς στα σύννεφα δεν είναι τόσο μαγική όσο απ΄ όταν ναυαγισμένος στην ακτή, παρακολουθείς τον ήλιο να κατρακυλά στο νερό. Κανένα παγόβουνο δεν αφήνεις να σου αποκαλύψει την αληθινή μεγαλοπρέπεια της κορυφής του, όσο επιμένεις να την πατάς. Έτσι και καμιάς πραγματικότητας τη σφαιρική, αληθινή διάσταση δεν μπορείς να αντιληφθείς, αν δεν σταθείς σε απόσταση από τις εκτυφλωτικές αντανακλάσεις των χρωμάτων της. Όσο χρειάζεται μακριά, μέχρι να βγουν από το πλάνο όλες οι κοντινές, παραπλανητικές σκιές. Όσο μακριά είναι αναγκαίο για να μπορείς να αφουγραστείς παντοτινούς ψιθύρους που όμως ποτέ δεν βρήκαν το κουράγιο να υψώσουν τη φωνή σε κοντόφθαλμες, περιστασιακές κραυγές.
Δικούς σου ψιθύρους, δικές σου κραυγές.
"Κρίση". Παντού. Τίποτα άλλο πια δεν κραυγάζεις, τίποτα καινούργιο δεν ψιθυρίζεις, με τη μύτη σου κολλημένη στη θέα της.
Στάσου λιγάκι παραπίσω και ψιθύρισε ξανά, γιατί ακριβώς παραπονιέσαι... Ακούς;
.....Κρίση. Το πιο κρυμμένο μέχρι χτες προσωπικό σου πρόβλημα, έγινε ξαφνικά όλου του κόσμου θέμα. Καιρός ήταν πια να μην αισθάνεσαι τόσο μόνος. Εσύ ο άνεργος σ΄αυτή την τόση δα γωνιά της γης, απασχολείς πια τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, ισότιμα με κάθε ομολόγό σου στον πλανήτη. Εσύ ο part time κι ανασφάλιστος ευρωπαίος υπάλληλος, βρήκες τους ιδανικούς συμπαραστάτες στα πρόσωπα χιλιάδων, άστεγων μαύρων στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Επιτέλους. Από το woodstock πάλευες για τούτη την "ειρήνη".... Ναυαγισμένοι όλοι στην ίδια την ακτή. Πολύ μακριά πια από τα σύννεφα, όλοι απέναντι στην ίδια θέα.

Δες πόσο υπέροχα φαντάζουν, από εδώ μακριά, τα άδεια πάρκινγ. Τα έλεγαν πάντα οι ψίθυροι, αλλά οι κραυγές απαιτούσαν όλη την προσοχή σου.... Κάνε υπομονή. Θα το πάρει η τράπεζα το ρημάδι και θα ηρεμήσεις, έλεγαν. Έλεγες. Να σταματήσει και να σε νοιάζει αν οι τελωνειακοί συνεχίζουν να λαδώνονται στα σύνορα ή απεργούν. Τώρα μπορείς στη θέση του να φυτέψεις εκείνη τη γαρδένια που μαράζωνε στριμωγμένη στο μπαλκόνι. Ότι θέλεις μπορείς να φυτέψεις, καταπράσινη να γίνει η πυλωτή. Να δικαιωθούν και οι οικολογικές σου ανησυχίες. Να σταματήσουν πια να σε ρωτάνε κάθε τόσο, "τι διαφορά έχουν αφεντικό τα λόγια από τις πράξεις";.
Τώρα μπορείς να μάθεις τελικά πως ακούγεται η φωνή σου, πριν τον δεύτερο καφέ. Να πεις μια καλημέρα, να πιάσεις τη κουβέντα στο τραίνο, στο λεωφορείο και όχι μόνο στον ψυχολόγο. Να περπατήσεις. Αληθινά. Κουράστηκες. Πόσο ν΄αντέξουν πια τα κιλά σου να κάνουν χιλιόμετρα στον διάδρομο του γυμναστηρίου, χωρίς να σε πηγαίνουν ούτε ένα βήμα παρακάτω; Να το βουλώσει πια κι εκείνος ο καρδιολόγος που κάθε τόσο σ΄απειλεί με τους κινδύνους της καθιστικής ζωής. Τώρα κανένας πια δεν θα κάθεται. Άνεργος κι ο καρδιολόγος. Όλοι μαζί, πάνω κάτω στους δρόμους και θα σφύζουν από υγεία οι καρδιές.

Κι αυτό το τεράστιο σπίτι που πάντα μόνο στον ύπνο σου το χαιρόσουν. Πριν το αποκτήσεις στα όνειρά σου και μετά στους εφιάλτες σου, γυρνώντας πάντα νύχτα από την πετυχημένη σου καριέρρα. Κοίτα το από ΄δώ μακριά. Κοίτα πόσο οι κραυγές της πολυτέλειάς του φιμώνουν τους πολύτιμους ψιθυριστούς σου μονολόγους, Το μοναδικό που πλέον σου ανήκει. Κοίτα το για τελευταία φορά και εκδικήσου τον φυσικό του ιδιοκτήτη, για όλα τα χρόνια που σε κλείδωσε σε πύργους μαγεμένους, που τόσο σ΄άρεσε να τους πιστεύεις μαγικούς. Άσε πια την τράπεζα να τρέμει μην την κλέψουν, άσε εκείνη να ξεκλειδώνει φοβισμένη τους δέκα πύρους στις μπαλκονόπορτες για να διακρίνει πίσω από χιλιόμετρα ταράτσες, μια λουρίδα ουρανού. Άστο και μη σε νοιάζει αν θα χωράς, όπου κι αν πας. Αν σταματήσεις να περισσεύεις, όπου χρειαστεί, θα απλωθείς.
Κοίτα μεγαλειώδεις, απίστευτες κατάντιες να απλώνονται στα πόδια σου μπροστά, από εδώ μακριά, μέχρι όπου αντέχει να φτάσει η ματιά σου. Κοίτα. Άνθρωποι που ξαναμαθαίνουν να ράβουν κουμπιά. Που δεν πετούν τα πάντα με την πρώτη ευκαιρία, για να έχουν αφορμή ξανά να ανασάνουν μέσα, πίσω, μπροστά από βιτρίνες. Άνθρωποι χωρίς οθόνες, φτιάχνουν ξανά πράγματα με τα χέρια τους. Πότε είδες τελευταία φορά κλωστή περασμένη σε βελόνα κι ανθρώπους χωρίς κινητά; Επιτέλους κι αυτά τα πήραν πίσω οι εταιρίες. Όπως ακριβώς είχες προβλέψει, όπως είχες παρακαλέσει στους ψιθύρους σου. Παράπονο το ΄χες. Τώρα κανένας πια δεν θα σε ανακρίνει για το "που είσαι" πριν μάθει αν "είσαι καλά".
Κοίτα. Όλα τα άπιαστα όνειρα της θεωρίας σου είναι εδώ. Άνθρωποι που δεν είναι πια μικρομεσαίοι, μεσαίοι, νέοι, νεόπλουτοι. Που ξαναπήραν πίσω το πραγματικό τους, αιώνιο μέγεθος. Άνθρωποι μικροί. Φτωχοί. Που ψάχνουν για δουλειά κι όχι πασαρέλα για τις γραβάτες τους. Άνθρωποι που τίποτα δεν θεωρούν πια δεδομένο.
Κοίτα. Παιδιά μ΄ ένα μόνο παιχνίδι. Που το προσέχουν σαν τα μάτια τους. Πάντα σε πλήγωναν τα κομμένα πόδια από τις πεταμένες κούκλες. Τα σπασμένα τρενάκια στα σκουπίδια. Πιο πολύ κι από τους τόνους πεταμένων φαγητών, που πάντα πίστευες ότι μπορούσαν να ταϊσουν όλου του κόσμου τα παιδιά πολύ πιο γρήγορα απ΄όσο η unisef.
Για όλα φρόντισε η φύση. Ποτέ ξανά σου να μην πληγωθείς με τέτοιες θέες.
Κι αφού την έκανες την κρίση τη δεύτερή σου φύση, για όλα φρόντισε κι αυτή.
Φρόντισε να θυμηθείς πως είναι να μεγαλώνεις φτωχά, γελαστά παιδιά και όχι παχύσαρκους, καταθλιπτικούς πετυχημένους. Σαν εσένα. Πως είναι να είσαι αληθινά και φανερά ένας απ΄τους πολλούς κι όχι σαν τη μαϊμού να αντιγράφεις εξαιρέσεις στα κρυφά.
Πως είναι είτε την πατάς είτε όχι, η κορυφή του παγόβουνου να είσαι εσύ.

Μόνο βιάσου. Βιάσου να βρεις την πιο καλή τη θέση εδώ μακριά, αν θες ποτέ ξανά να μην το χάσεις απ΄τα μάτια σου, το αληθινό του ορίζοντα το χρώμα.
Βιάσου γιατί η κρίση δεν θα κρατήσει για πάντα.
Μην τους πιστεύεις τους ιστορικούς των financial times.
Όλα τα ωραία, τελειώνουν νωρίς.
Την ιστορία να πιστεύεις.

Ωρε τι με λές

Η επιλογή της στάσης πληρωμών