Έπεσε νεκρός επειδή ήταν εθισμένος στο... Internet

H ζωή είναι αλλού. Είναι έξω στον δρόμο που παίζεις ποδόσφαιρο, στο σχολείο, για σινεμά, για καφέ, σε μία ωραία παραλία, στη δουλειά, στο σπίτι μας με αυτούς που θέλουμε. Το περιστατικό αυτό είναι οτι δεν γουστάρω καθόλου, εσωστρεφή παιδιά, συνήθως αρκετά έξυπνα, όχι τόσο όμορφα που βρίσκουν "διέξοδο" για να κρυφτούνε μέσα στο εφηβικό τους δωμάτιο, με έναν υπολογιστή, που υποτίθεται τους γνωρίζει τον κόσμο και υποτίθεται τους βοηθάει να κάνουν νέες γνωριμίες. Τόσο νωρίς και τόσο χαμένα παιδιά. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές τι να φταίει, οι γονείς, ο κόσμος που αλλάζει, οι έφηβοι που αλλάζουν? Είναι λυπηρό γιατί σχεδόν ποτέ, ούτε καν στιγμιαία (έχω διαφωνήσει για αυτό το θέμα πρόσφατα) πιστεύω δεν μπορεί μια συγκίνηση ιντερνετική να σου παράσχει το συναίσθημα που σου προκαλείται απο ένα χάδι, μία ματιά, μία χυλόπιτα, μία επιβράβευση. Τι έχει να μου επιδείξει κάποιος έφηβος όταν εγώ του δέιχνω πόσες φορές έσπαγα τα γόνατα μου και την μούρη μου παίζοντας ποδόσφαιρο? Σίγουρα κάποιον κώδικα που φαντάζει εξωπραγματικός στα μάτια μου, και μαγκιά του, αλλά την ζωή μας την ζούμε με τα "παράσημα" μας και όχι με το καλλάρο απο την θλάση που πάθαμε μπροστά στον υπολογιστή.
Εξω, λοιπόν έξω.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ο εθισμός, ειδικά στις μικρές, πιο ευαίσθητες ηλικίες, πολλές φορές δεν αποφεύγεται (μιλάω αποκλειστικά για το Internet, τη χρήση υπολογιστή ή το gaming, online ή μη) ωστόσο είναι και ένα στάδιο, που περνούν αρκετοί χρήστες υπολογιστών, ίσως η πλειονότητα.

Προσωπικά, θυμάμαι τον εαυτό μου πάνω από τον υπολογιστή παίζοντας Diablo (και με το StarCraft το έχω πάθει αυτό, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό), για περισσότερες από τρεις μέρες χωρίς να πάρω... ανάσα (έτρωγα κατοιτίς, επίνα νερό και καφέδες και που και που, άδειαζα την... κύστη μου) ωστόσο κάποια ωραία μέρα, απλώς σταμάτησα να παίζω...

Spoiler: Highlight to view

βγήκε το Diablo II θυμάμαι ...

Αναμφισβήτητα, η προσωπικότητα, η οικογένεια, το φιλικό περιβάλλον, επηρεάζουν τον καθένα μας διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν, ειδικά στις μέρες μας, που τα δεδομένα αλλάζουν ταχύτατα, όσο αφορά την κοινωνική μας ζωή, τον τρόπο εργασίας μας (σήμερα, εκατομμύρια εργάζονται πάνω από ένα υπολογιστή και στο σπίτι τους ακόμα, έχοντας ως εργαλείο επικοινωνίας με τους συνεργάτες τους ή και τους φίλους τους, τον υπολογιστή τους και μόνο) συγκεκριμένα ας το πούμε πρότυπα για το πως θα δουλέψεις, θα διασκεδάσεις ή θα περάσεις τον... χρόνο σου

Ωστόσο δεν θεωρώ ότι είναι και το πιο υγιές, αυτό που έκανα για παράδειγμα εγώ με τη σειρά παιχνιδιών Diablo και που εν' γνώση μου κλείστηκα σε... τέσσερις τοίχους μπροστά από μία οθόνη.

Ήταν μια φάση ωστόσο, την οποία ξεπέρασα από μόνος μου, χωρίς βοήθεια. Κρίνω την αντίδραση των γονιών υπερβολική (να το στείλουν σε κλινική "αποτοξίνωσης" από το Internet), λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του παιδιού.
Ίσως ένας ψυχαναλυτής, αν ήταν τέτοια η κατάσταση του νέου ώστε να απαιτούσε από τους γονείς του να πάρουν κάποια μέτρα, να αποτελούσε μια λύση... δεν είμαι σίγουρος όμως. Ίσως, δεν έπρεπε να κάνουν τίποτα...

Spoiler: Highlight to view

Το μόνο που φοβάμαι για μένα είναι το σε λίγο βγαίνει το Diablo III

Να τονίσω ωστόσο στο συγκεκριμένο σημείο, ότι για τον θάνατο του νεαρού δεν ευθύνεται ούτε ο υποτιθέμενος εθισμός στο... Internet, ούτε φυσικά οι γονείς, που θέλω να πιστεύω πως ήθελαν το καλό του, αλλά οι...κάφροι σε αυτή την απαράδεκτη κατασκήνωση ή κλινική, όπως θέλετε πείτε το, και κανένας άλλος. Μόνο αυτοί οι ηλίθιοι.

Γιώργος Ιωσηφίδης

voltmod wrote:

Δεν υπάρχουν, ειδικά στις μέρες μας, που τα δεδομένα αλλάζουν ταχύτατα, όσο αφορά την κοινωνική μας ζωή, τον τρόπο εργασίας μας (σήμερα, εκατομμύρια εργάζονται πάνω από ένα υπολογιστή και στο σπίτι τους ακόμα, έχοντας ως εργαλείο επικοινωνίας με τους συνεργάτες τους ή και τους φίλους τους, τον υπολογιστή τους και μόνο) συγκεκριμένα ας το πούμε πρότυπα για το πως θα δουλέψεις, θα διασκεδάσεις ή θα περάσεις τον... χρόνο σου

αλήθεια τι εννοείς, πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα?

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Γιώργος Ιωσηφίδης

Διαφωνώ για τα standards όσο για το υπόλοιπο, κρίνωντας απο την είδηση του θανάτου ενός εφήβου και αυτός μάλλον τον εαυτό του για φυσιολογικό τον υπολόγιζε αλλά... Σε τέτοιες επικύνδινες ηλικίες με τόσο ρευστά συναισθήματα και κρίσεις όλοι απαντούσαμε στην οποιαδήποτε νίξη προτροπής, παράκλησης, φοβερίσματος με το γνωστό ξέρω -ξέρω.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"