Βιβλιοπροτάσεις
Κατάσταση:
Εγγραφή: Απρ 2009
Καταχωρήσεις: 225
Αυτό τον καιρό διαβάζω την "Ασκητική" του Καζαντζάκη .
Όταν το τελείωσω θα σας γράψω τις εντυπώσεις μου .
Εσείς ποιό βιβλίο διαβάζετε αυτόν τον καιρό ;
Από ποιό βιβλίο αποκομίσατε άριστες εντυπώσεις ;
Ποιό βιβλίο , κατά την γνώμη σας, δεν αξίζει να διαβάσουμε ;
marooned — Τετ, 29/12/2010 - 19:03
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
ναι είναι...και πίστεψέ με...θα σε ταξιδέψει!
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DALI — Τετ, 29/12/2010 - 19:05
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 481
Αντε να το διαβάσω και αυτό ...
"Φωτιά να κάψω τον Παράδεισο
Νερό την κόλαση να σβήσω..."
DALI — Τετ, 29/12/2010 - 19:14
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 481
Απο τον συγγραφέα Τάσος Ρούσσος :
1) Βέντα
(Eκδώσεις: Ηλέκτρα 2006)
Κολυμπούσα σε μία λίμνη που τα νερά της είχαν περίεργο χρώμα. Ήταν ήσυχη, ακύμαντη. Αντίκρυ μου απλωνόταν η ακτή, μία παραλία στρωμένη βότσαλα στιλπνά και , πιο πίσω, μικρά βράχια. Όλα ήταν λουσμένα στο χρυσό φως ενός ήλιου που δεν τον έβλεπα αλλά τον φανταζόμουν μεγάλο και φωτεινό. Με αργές κινήσεις έπλεα προς την ακτή. Ένιωθα ξεκούραστος κι ευτυχισμένος. Το φως έπεφτε πλούσιο κι απαλό, ανοιξιάτικο. Όταν έφτασα στα ρηχά, τα πέλματα μου άγγιξαν τα ίδια στιλπνά βότσαλα. Το νερό ήταν διάφανο. Κοίταξα τον βυθό μπρός στα πόδια μου. Πολύχρωμες ψηφίδες σε διάφορα μεγέθη τον κάλυπταν. Σαν να ήταν το φαντασμαγορικό ψηφιδωτό δάπεδο μιας τεράστιας πισίνας. Έσκυψα. Άπλωσα το χέρι. Άγγιξα ένα βότσαλο και…
Είμαστε πλασμένοι από την ύλη των ονείρων, έλεγε ο Σαίξπηρ. Σίγουρα τα όνειρα μας επηρεάζουν με πολλούς τρόπους την πραγματικότητα. Τι γίνεται όμως όταν εισβάλλουν στην ζωή και να διεκδικούν το μερίδιο που τους ανήκει;
======================================================================================
2) Η Αποστολή
(Εκδώσεις: Καστανιώτης 1999)
Ο νεαρός Μπόρις ή Αθανάσιος αναλαμβάνει να εκτελέσει μια αποστολή σε τριάντα μέρες. Το περιεχόμενο της θα το προσδιορίσει ο ίδιος. Επηρεασμένος από τον Φάουστ του Γκαίτε, αποφασίζει να αναζητήσει και αυτός μια αθώα Μαργαρίτα και να τη διαφθείρει σωματικά και ηθικά. Τη συναντα τυχαία στο πρόσωπο μια φοιτήτριας, της Μαργκό. Το μυθιστόρημα περιγράφει τις προσπάθειες του για την κατάκτηση της και για την επιτυχή ολοκλήρωση της αποστολής του μέσα σε μιά ατμόσφαιρα μάυρης απειλής, ειρωνείας και χιούμορ. Ο ήρωας αναδεικνύεται σε μυστηριώδη και αμφιλεγόμενο χαρακτήρα, που ενώ συμπεριφέρεται φυσιολογικά μέσα στην τρέχουσα καθημερινότητα, ορισμένα στοιχεία της συμπεριφοράς του διαρρήγνύουν το επικάλυμμα της ρεαλιστικής αλήθειας και οδηγούν τον αναγνώστη σε άλλα επίπεδα, σε άλλες περιοχές του πραγματικού.
"Φωτιά να κάψω τον Παράδεισο
Νερό την κόλαση να σβήσω..."
Lacrimosa_daemon — Τετ, 29/12/2010 - 19:34
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2113
Σαρλ Μπωντλαίρ
ένας λυρικός στην ακμή του καπιταλισμού
Τα κείμενα του Βάλτερ Μπένγιαμιν για τον Μπωντλαίρ και το Παρίσι του 19ου αιώνα είναι τα κομμάτια που ο εξόριστος στοχαστής είχε προλάβει να ολοκληρώσει (πριν την αυτοκτονία του στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) από μια ευρύτερη μελέτη για τον ποιητή - που θα αποτελούσε με τη σειρά της υπόδειγμα του μακρόπνοου, ανολοκλήρωτου έργου του για την ιστορία και τον πολιτισμό της νεωτερικότητας. Η ανάπτυξη μιας βιομηχανικής μαζικής κοινωνίας, η φαντασμαγορία του εμπορεύματος, η εικόνα του πλήθους στη μεγαλούπολη, οι φιγούρες του μποέμ, του πλάνητα, του απάχη, του δανδή, του ρακοσυλλέκτη, της λεσβίας, το χαμένο φωτοστέφανο του ποιητή, είναι χαρακτηριστικά μοτίβα μέσα από τα οποία ο Μπένγιαμιν δείχνει τον Μπωντλαίρ, στα βήματα εδώ του Μπλανκί και του Νίτσε, να επινοεί έναν μοντέρνο ηρωισμό.
DEATH — Τετ, 29/12/2010 - 20:25
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Άκου Ανθρωπάκο!- Βίλχελμ Ράϊχ
Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, κοινό άνθρωπο.Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η << Εποχή του κοινου Ανθρώπου>> .Μα δεν είσαι εσύ που το λες ,ανθρωπάκο .Το λένε εκείνοι οι αντιπρόεδροι των Εθνών , οι εργατοπατέρες , οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι .Σου προσφέρουν το μέλλον σου μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου .
Δεν το εχω τελειώσει ακομα το βιβίο αλλα μεχρι τώρα ειναι πολυ καλο.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Πεμ, 30/12/2010 - 02:15
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
"... Οι 'Αθλιοι γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ' όλους, όμως εγώ για όλους τούς έγραψα. (...)". Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο των Αθλίων χτυπά την πόρτα φωνάζοντας δυνατά:
" -Ανοίξτε μου! Έρχομαι για σας!". Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ' όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ' όλες τις γλώσσες".
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Πεμ, 30/12/2010 - 02:40
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ ονομαζεται oxi ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Δευ, 03/01/2011 - 02:12
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Ο μικρός Μπάστιαν Μπάλταζαρ Μπουξ, κρυμμένος μια μέρα στη σοφίτα του σχολείου του, διαβάζει ένα παράξενο βιβλίο, ταυτόχρονα όμως συμμετέχει στις περιπέτειες που ιστορούνται. Αναγνώστης μαζί και ήρωας, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα. Γνωρίζει τη χώρα όπου βασιλεύει η Παιδική Αυτοκράτειρα, όπου κατοικούν πλάσματα περίεργα, όπου το καλό και το κακό, η ομορφιά με την ασχήμια, ο θάνατος με τη ζωή έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις. Μια χώρα δίχως όρια χρόνου και χώρου, που όμως κινδυνεύει να καταστραφεί. Με ζωντάνια και πρωτοτυπία, ο Μίχαελ Έντε δίνει σε κάθε πρόσωπο τη δύναμη ενός συμβόλου, ενώ το τέλος της ιστορίας που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα αναδεικνύει νικητές το Καλό, τη Σοφία, την Ομορφιά και προπαντός την Αγάπη.
Και για όσους το θυμούνται...
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
eve — Δευ, 03/01/2011 - 15:42
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 8449
Η ταινία είναι εξαιρετική. Οταν ήμουν μικρή πρέπει να την είχα δει καμία 15αριά φορές.
Το βιβλίο είναι πολύ καλό, αλλά πάλι προσγειώνεται σε λίγο πιο μικρή ηλικιακά κλίμακα. Οποιος πάντως θέλει να κάνει ένα ταξίδι στην παιδικότητα του ας αρχίσει απο αυτά.
"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"
marooned — Δευ, 03/01/2011 - 15:57
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Ταπεινή μου άποψη είναι πως απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες...
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
eve — Δευ, 03/01/2011 - 16:18
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 8449
Θα διαφωνίσω. Ο πρωταγωνιστης, το θέμα, και η κατάληξη της ιστορίας δεν ανήκουν στην ενήλικη λογοτεχνία, αλλά στην λίγο μικρότερη. Απέχει πολύ απο το τρομακτικό εκτόπισμα του μικρού πρίγκηπα που ξεκίνησε σαν ένα παιδικό βιβλίο και κατέληξε να είναι must για κάθε ενήλικο "στοχαστή".
"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"
DEATH — Δευ, 03/01/2011 - 17:09
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Η Βίβλος για αθεόφοβους: Τζόμπε κοβάτα
Πώς είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να γεννήθηκε από δυο άντρες, τον Κάιν και τον Αβελ; Εντάξει, τα Σόδομα την άξιζαν την τιμωρία, αλλά ο Θεός γιατί κατέστρεψε και τα Γόμορρα; Σ' αυτές και σε άλλες χίλιες δυο άλλες απορίες, που μας βασάνισαν από τα πρώτα κιόλας μαθήματα στο κατηχητικό, απαντά με μια ξεκαρδιστική παρωδία της Βίβλου ο συγγραφέας, ένας κωμικός που, κυριολεκτικά, δεν έχει το Θεό του.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Δευ, 03/01/2011 - 18:50
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Αυτό το έχω στα υπόψην μου...
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Πεμ, 06/01/2011 - 21:06
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Ψυχολογογία των μαζων : GUSTAVE LE BON
Παρίσι 1895: Ερμηνεύοντας τον αντίκτυπο των δριμύτατων κοινωνικοπολιτικών μεταβολών στη Γαλλία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, ο ψυχολόγος και εθνολόγος Γκoυστάβ Λε Μπον θεμελιώνει τη θεωρία του για την επίδραση της μάζας στην ψυχολογία του ατόμου, θέτοντας τις βάσεις για την επιστήμη της Κοινωνικής Ψυχολογίας.
Σύμφωνα με τον Λε Μπον η μάζα δεν αποτελείται απλά από το σύνολο των επί μέρους ατόμων, κάθε ένα από τα οποία διατηρεί την οντότητά του: Για τον Λε Μπον η μάζα αποτελείται από άτομα που συγχωνεύονται σε μια ενιαία οντότητα σκέψης και συναισθήματος. Αν το άτομο χαρακτηρίζεται από την κριτική ικανότητα, τη συνείδηση και τη λογική, αν μπορεί να σκεφτεί και να αξιολογήσει τις καταστάσεις και τη θέση του μέσα σε αυτές, στη μάζα όλα τα άτομα εξισώνονται προς τα κάτω.
Οι ιδέες του Λε Μπον είχαν εντυπωσιακή απήχηση στους ηγέτες του 20ού αιώνα, κυρίως στην περίπτωση της οικοδόμησης του φασιστικού καθεστώτος, αποτελώντας παράλληλα τη βάση για τη θεμελίωση της πρακτικής της προπαγάνδας.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Παρ, 07/01/2011 - 11:57
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Με την ταινία δυστυχώς δεν έμεινα ευχαριστημένη...
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Παρ, 07/01/2011 - 12:10
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Με την ταινία δυστυχώς δεν έμεινα ευχαριστημένη...
Το βιβλίο μου άρεσε παρα πολύ ενώ η ταινία ήταν μέτρια.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Παρ, 07/01/2011 - 12:19
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Έτσι την πάτησα με το "όταν έκλαψε ο Νίτσε"...σε χειρότερο βαθμό!
Απαράδεκτη ταινία για ένα τόσο εκπληκτικό βιβλίο!
ιδού το τερατούργημα!
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
marooned — Παρ, 14/01/2011 - 12:44
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Αν οι Σκοτ Φιτζέραλντ, Ουμπέρτο Έκο και Νταν Μπράουν συνεργάζονταν στη συγγραφή ενός βιβλίου, το αποτέλεσμα θα ήταν Ο Κανόνας των Τεσσάρων. Πρόκειται για ένα έργο συναρπαστικό και ευφυέστατο, μια δημιουργία που δεν πρέπει να χάσει κανένας αναγνώστης.
Ένα μυστηριώδες κωδικοποιημένο χειρόγραφο, ένας φόνος στους κόλπους της φοιτητικής Λέσχης Αιβι και τα μυστικά ενός πρίγκιπα της Αναγέννησης συγκρούονται σʼ ένα λαβύρινθο προδοσίας, παράνοιας και μεγαλοφυΐας στις σελίδες του Κανόνα των Τεσσάρων.
Οι Ίαν Κάλντγουελ και Nτάστιν Τόμασον κάνουν το συγγραφικό τους ντεμπούτο συνθέτοντας ένα μυθιστόρημα που η ανάγνωσή του κόβει την ανάσα, χρησιμοποιώντας στην πλοκή ένα υπαρκτό έργο του 15ου αιώνα που συνέγραψε ο Φραντσέσκο Κολόνα.
Δύο φοιτητές στο Πρίνστον, μελετώντας ένα χειρόγραφο της Αναγέννησης, την Υπνερωτομαχία Πολύφιλου, ένα κείμενο που για αιώνες αποτελεί άλυτο μυστήριο, θα έρθουν αντιμέτωποι με αμείλικτα ερωτήματα. Διαβόητη για την υπνωτιστική της επίδραση σε όλους τους μελετητές της, η πεντακοσίων χρόνων Υπνερωτομαχία φαίνεται ότι θα αποκαλύψει το μυστικό της στους νεαρούς φοιτητές: το ακατανόητο κείμενο είναι στην πραγματικότητα ένας κωδικοποιημένος οδηγός για την τοποθεσία μιας κρύπτης. Έτσι ανοίγει ένας κύκλος θανάτων και αποκαλύψεων, ρίχνοντας τους δύο φοιτητές σʼ ένα παθιασμένο δράμα που έχει τις ρίζες του σʼ ένα βιβλίο του οποίου η δύναμη και το νόημα παρερμηνεύονταν επί αιώνες.
Δεν σε αφήνει για κανένα λόγο να το παρατήσεις...
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Παρ, 02/09/2011 - 17:20
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Τζόμπε Κοβάτα - Πνίξον Κύριε τον λαόν Σου
Αηδιασμένος από την κατάντια του σύγχρονου κόσμου, ο Θεός αποφασίζει να εξαπολύσει έναν δεύτερο κατακλυσμό. Ποιος θα παίξει τον ρόλο του καινούριου Νώε; Ο Παντοδύναμος επιλέγει τον Ροζάριο, έναν συφοριασμένο σαραντάρη από τη Νάπολη. Επί εφτά ημέρες, όσες χρειάστηκαν για τη δημιουργία του κόσμου, ο Ροζάριο και ο Θεός διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Ο μεν θέλει να αποτρέψει την καταστροφή του κόσμου, ο δε να αποδείξει την αναγκαιότητα της. Άραγε ποιος θα υπερισχύσει στο τέλος
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Κυρ, 04/09/2011 - 12:40
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Ο νεαρός Χόκινς πιστεύει πώς,αφήνοντας πίσω του το Νησί των Θησαυρών, κλείνει οριστικά τους λογαριασμούς του με την περιπέτεια. Η ζωή, όμως, άλλα του επιφυλάσσει…
Στο πανδοχείο του Ναυάρχου Μπένμποου, εκεί όπου θα προσπαθήσει να κάνει μια καινούργια αρχή, καταφθάνουν οι πιο παράξενοι πελάτες: ένας άφραγκος Γάλλος, ένας Εγγλέζος θαλασσόλυκος, ένας ερωτοχτυπημένος Ολλανδός ζωγράφος κι ένας Ιταλός κατάσκοπος. Εξομολογούνται πράγματα θαυμαστά που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους: δοκιμασίες και περιπλανήσεις, ταξίδια σε εξωτικά νησιά, ιστορίες για πειρατικά ρεσάλτα και θαλάσσια τέρατα, κατορθώματα στα πέρατα της γης, με φόντο το πολεμικό τοπίο μιας Ευρώπης που αλλάζει διαρκώς σύνορα.
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
Re4cTiV3 — Κυρ, 04/09/2011 - 12:44
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 607
και
Επτά ημέρες πολέμου και ζωής.
Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρομίου με τη θάλασσα που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρα τους το 480 π.χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απωθούν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι.
Οι Πύλες της Φωτιάς, όπου ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών της επικής εκείνης μάχης, ένας βοηθητικός του σπαρτιατικού πεζικού που βρέθηκε ημιμαθής κάτω από ένα άρμα και πιάστηκε αιχμάλωτος, είναι μια εξαίσια περιγραφή της μύησης ενός ανθρώπου στο σπαρτιατικό τρόπο ζωής και θανάτου και των μυθικών αντρών και γυναικών που χάρισαν στο πολιτισμό αυτό την αθανασία.
marooned — Κυρ, 04/09/2011 - 15:44
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Οι πύλες της φωτιάς είναι εξαιρετικό!Σ'ευχαριστώ που μου το θύμησες γιατί δεν το είχα τελειώσει.
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Κυρ, 18/09/2011 - 11:33
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Ο μυστηριώδης ξένος
Ένας μυστηριώδης ξένος επισκέπτεται τον νεαρό Τεοντόρ Φίσερ σε κάποιο αυστριακό χωριό του Μεσαίωνα. Είναι ο Σατανάς, που δεν αργεί να δείξει τη δύναμή του. Αναστατώνει το χωριό, τρελαίνει τους αναμάρτητους, σκανδαλίζει τους ιερείς, και τέλος κλονίζει την πίστη του Τεοντόρ στις ηθικές αξίες, γιατί καταφέρνει να του αποδείξει ότι ακριβώς αυτές οι αξίες γεννούν τον πόλεμο, την ανισότητα και όλα τα ανθρώπινα δεινά. Όταν ο Σατανάς φεύγει επιτέλους, ο Τεοντόρ ανακαλύπτει πως όλα αυτά είχαν συμβεί στο όνειρό του. Ένα όνειρο ψεύτικο σαν την ηθική και παράλογο σαν τον Θεό, που από τη μια παιδεύει τους ανθρώπους και από την άλλη τους αναγκάζει να τον λατρεύουν.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Κυρ, 18/09/2011 - 20:09
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Ο “Παίκτης” έχει αυτοβιογραφική βάση και περιλαμβάνει τις εμπειρίες του δημιουργού του από την εποχή του δεύτερου ταξιδιού του στο εξωτερικό, το 1863, στις γερμανικές λουτροπόλεις Βισμπάντεν και Χόμπουργκ, όπου ο Ντοστογιέφσκι γνώρισε τον κόσμο της ρουλέτας και του χαρτοπαίγνιου και γοητεύθηκε για ένα διάστημα από αυτόν. Στο πρόσωπο του βασικού ήρωα, του Αλεξέι Ιβάνοβιτς, αντανακλώνται πολλές από τις ψυχολογικές δοκιμασίες που υπέστη τότε ο Ντοστογιέφσκι, ενώ στο χαρακτήρα της Πωλίνας αντανακλάται ο ψυχικός κόσμος της Πωλίνας Σουσλόβα, της τότε αγαπημένης του. Παράλληλα, στα πρόσωπα των υπόλοιπων ηρώων του, ο Ντοστογιέφσκι σατιρίζει με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τα ήθη των Δυτικοευρωπαίων, ιδίως των Γάλλων, και τον ηθικό μαρασμό της Γαλλίας κατά την περίοδο της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, ενώ τονίζει την ηθική υπεροχή των, έστω και ξεπεσμένων, Ρώσων ηρώων του απέναντί τους.
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
DEATH — Πεμ, 29/09/2011 - 12:13
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 2219
Γκί Ντεμπόρ - Η κοινωνία του θεάματος
Ο Γκί Ντεμπόρ επηρεάσε όσο ελάχιστοι το κίνημα του Μάη του '68 και πολλά συνθήματα στους τοίχους τoυ εξεγερμένου Παρισιού, ήταν παρμένα από την Κοινωνία Του Θεάματος. Το βιβλίο γράφτηκε ανάμεσα στα 1963 και 1965 και εκδόθηκε το 1967.
Κεντρική του θέση είναι ότι η σημερινή κοινωνία έχει τόσο απόλυτα κυριαρχηθεί από την οικονομία, ώστε από τον "έκδηλο υποβιβασμό του είναι σε έχειν", τώρα έχουμε οδηγηθεί σε μια "γενικευμένη διολίσθηση από το έχειν στο φαίνεσθαι". Ο εργαζόμενος άνθρωπος δεν παράγει την πραγματικότητα που τον αφορά, αλλά ολοένα και περισσότερο την αλλοτρίωσή του, ό,τι τον ξεκόβει από την ιστορία.
Κατά τον Ντεμπόρ, στη σύγχρονη κοινωνική οργάνωση, εκείνο που συντρίβει τους ανθρώπους, είναι ο κατατεμαχισμός της ζωής σε ολοένα και περισσότερους διαχωρισμούς, σε θραύσματα, συνήθως αλληλοσυγκρουόμενα. Το θέαμα έχει πλέον αναλάβει να επανασυνθέσει τις διαχωρισμένες πλευρές, αλλά ως εικόνες, ως αναπαραστάσεις. Οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε ρόλους, τα βιώματα ξεπέφτουν σε αναπαραστάσεις και έτσι χάνεται κάθε ενωτική πλευρά της κοινωνίας.
Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία
marooned — Πεμ, 29/09/2011 - 20:38
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
χμμμ....δεν είναι κακό.
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."
marooned — Κυρ, 16/09/2012 - 23:32
Κατάσταση:
Εγγραφή: Ιαν 2009
Καταχωρήσεις: 9028
Ποιος ήταν ο Σπινόζα; Αυτή η θαρραλέα μορφή του 17ου αιώνα, αυτός ο μεγαλοφυής φιλόσοφος που με το έργο του επηρέασε την παγκόσμια σκέψη, και ο οποίος σε ηλικία εικοσιτριών ετών μετατράπηκε σε αποσυναγωγό για ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα του Άμστερνταμ, καθώς και για την ίδια του την οικογένεια; Ποιά ήταν η εσωτερική του ζωή; Σε τι οφειλόταν, ακριβώς δύο αιώνες αργότερα, η έλξη που άσκησε στον "φιλόσοφο" των Ναζί ο Σπινόζα; Γιατί λεηλάτησαν τη βιβλιοθήκη του, αλλά δεν έκαψαν τα βιβλία του; Ποιό ήταν το "πρόβλημα Σπινόζα" στο οποίο αναφερόταν; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον ψυχίατρο και μυθιστοριογράφο Ίρβιν Γιάλομ. Στο συναρπαστικό καινούργιο του μυθιστόρημα, "Το πρόβλημα Σπινόζα", δεν εξανθρωπίζει μόνο τον φιλόσοφο αλλά αποκαλύπτει την αφετηρία και το νόημα αυτής της ισχυρής μα αινιγματικής εμμονής.
Εστιάζει το βλέμμα του στον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τον Ναζί ιδεολόγο που ευθυνόταν κυρίως για το διανοητικό πρόγραμμα του κόμματος του. Ο Ρόζενμπεργκ κατατρύχεται από την πνευματική κληρονομιά του ήρωα του, του Γκαίτε, από την στιγμή που ανακαλύπτει ότι ο ποιητής έτρεφε θαυμασμό για τον Σπινόζα: Έναν αποσυναγωγό Εβραίο, που η κοινότητα του τον κατηγόρησε ως αιρετικό και για τον οποίο ο Ρόζενμπεργκ νοιώθει σεβασμό και απώθηση μαζί.
Με τους παράλληλους βίους του Σπινόζα και του Ρόζενμπεργκ, Ο Γιάλομ ρίχνει ένα διεισδυτικό βλέμμα στους κινδύνους που ελλοχεύουν στην αναζήτηση της σοφίας και στις συμφορές που ακολουθούν όποιον είναι αρκετά θαρραλέος- ή αρκετά ανόητος- ώστε να αποπειραθεί να ζήσει σαν φιλόσοφος.
"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."