Οι φυλές της Αθήνας

eve wrote:

Και μετά απο την εμπειρία μου ανάμεσα στα κουνουπίδια και στα χόρτα, σήμερα μια κυρία ζήταγε στο φούρνο τυρόπιτα γκουρού! Πάρτην κάτω την Εύη!

Στο ίδιο μανάβικο, χθες. (πρέπει να ερευνήσω τι στον κόρακα γίνεται με το συγκεκριμένο μανάβικο ) Αγόραζα κεράσια και η μαντάμ παραδίπλα ρωτούσε αν έχουν βγεί τα κεράσια βοδινών.
Ου ναι και των βοδινών και των αιγοπροβάτων, τα γουρούνια αρνούνται να δώσουν κεράσια αλλά που θα πάει και αυτό, θα τα πείσουμε και τα παλιογούρουνα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Αγραφα χαρτιά.
Ειδα ένα συμμαθητή μου χθες, αμίλητος όπως στο σχολείο, μόνος του όπως στο σχολείο, με τους ώμους μπροστά απο συστολή όπως στο σχολείο, με βιαστικές καλησπέρες όπως στο σχολείο, με χαμηλωμένα μάτια όπως στο σχολείο. Αγόρια που πάντα άκουγαν απο την μαινάδα μην κάνεις φίλους θα σε προδώσουν, μην ερωτευθείς, θα σε καταστρέψουν, μη μιλάς δυνατά θα σε ακούσουν, μην αντιδράς για τίποτα, θα σε κατασπαράξουν.
Οσα χρόνια τον βλέπω νομίζω πως είμαστε ακόμα στην πρώτη Λυκείου, λέω 2 κουβέντες παραπάνω μπας και ξεβιδωθεί λίγο, προσπαθεί, αλλά ξαναγυρνά στα "χαρτιά του". Τα άγραφα.
Αν δεν κάνεις φίλους και μερικοί όντως σε προδώσουν, πως θα κάνεις καινούργιους? αν δεν ερωτευθείς και δεν φας τα μούτρα σου, πως θα συνέλθεις? αν δεν μιλήσεις ποτέ δυνατά θα πνιγείς στη σιωπή σου, αν δεν αντιδράσεις ποτέ και για τίποτα πως θα ζήσεις?
Λευκό χαρτί χωρίς καμία σημείωση πάνω, χωρίς καμμία γραμμούλα, αλλά η μαμά θα είναι περήφανη που το παιδί της δεν λερώθηκε ποτέ του.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Oι πλασιέ.
Πάντα έρχονται την πιο ακατάλληλη ώρα εκεί που πίνεις καφέ και προσπαθέις να λύσεις τα μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας να σου δείξουν το καινούργιο τάπερ που δεν καταστρέφεται με τίποτα, να σου δειγματίσουν το καινούργιο άρωμα με εσάνς βόθρου, την καινούργια παντόφλα που στο πλάι έχει συρτάρι, και όταν όλα αυτά δεν πιάσουν τόπο να στο γυρίσουν στην προσποιητή τρυφερότητα, πως είναι όλοι τους στην προσπάθεια να κόψουν την πρέζα, μάλιστα σου δείχνουν και κάτι καραμούφα χαρτιά δήθεν απο νοσοκομείο για να σε ψήσουν για το ευρώπουλο. Και αφού τους έχεις κοιτάξει πλαγίως με δολοφονικό ύφος αφού δεν τους δίνεις σημασία στην εξιστόρηση των παθών τους, φεύγοντας μέσα απο τα δόντια πάντα θα πουν ένα "γαλλικό".

Spoiler: Highlight to view

και εσύ επίσης

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Οι κοπέλες που κάθονται στις καφετέριες ως δείγματα.
Δεν σερβίρουν, δεν κάθονται ταμείο, κάθονται στην εξώπορτα της καφετέριας, πόρτα δεν είναι γιατί δεν είναι κλάμπ, είναι όμορφες, ντυμένες ακόμα και 10 η ώρα το πρωί ως μπουζουξούδες και η δουλειά τους είναι να λένε θέλετε να περάσετε για ένα καφέ? Οχι δεν θέλουμε. Ολα αυτά τα κορίτσια τα βάζουν ως κράχτες οι "μάγκες" επιχειρηματίες για να ψαρώνουν οι άντρες πελάτες και να χαλβαδιάζουν τις γκόμενες, δεν λέω όχι, αλλά μου φαίνεται πολύ κάπως να πηγαίνω για καφέ και να αντικρύζω 10 κοπρόσκυλα με φτηνά κοπλιμέντα να σαλιαρίζουν με κοπελίτσες και εγώ να προσπαθω να πιω καφέ ανάμεσα σε εξωφρενική μουσική και σιελογόνους αδένες σε παράκρουση.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Δεσποινίς ετών 39.
Ειναι 2 "κοπέλες" που τις βλέπω όταν κατεβαίνω Ωρωπό. Με γαλλικά και πιάνο, καλούς τρόπους, με σεβασμό στην μητερούλα και στον πατερούλη, δεν έχουν βγεί ποτέ στην ζωή τους μόνες του για έναν καφέ, (σοβαρολογώ) βγαίνουν μόνο συνοδεία της αγίας οικογένειας, δεν πίνουν (φυσικά) δεν καπνίζουν (φυσικότατα) τους μιλάς και κοκκινίζουν, γκόμενο δεν είχαν ποτέ ως κοπέλες, γιατί αυτά τα πράγματα τα κάνουν μόνο οι εύκολες και οι ελαφρώς πουτάνες και μια ζωή τις θυμάμαι να κάθονται έξω απο το μαγαζί τους, συνοδεία του πατερούλη. Το όνειρο του πατέρ φαμίλια που ζει ακόμα στη δεκαετία του 50 είναι να εγκρίνει αυτός ένα καλό παιδί (απο σπίτι βεβαίως βεβαίως) και όταν έρθει η ώρα (που θα κρίνει αυτός) να τις καλοπαντρέψει. Και τα χρόνια περνούν και περνούν και οι γαμπροί της ευτυχίας ποτέ δεν φάνηκαν και οι αυτόχειρες παρθένες της γειτονιάς μου, βλέπουν τα νιάτα τους που χάνονται σε μία καρέκλα. Μ'αγαπάς πατερούλη? Φυσικά παιδί μου. Μ'αγαπάς μητερούλα? Μέχρι το τέλος του κόσμου. Και μέσα σε μια ανάπηρη ζωή χωρίς αγάπη μετρούν τα καλοκαίρια μιας νιότης που χάνεται.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ρ 20.

Τίτλος ταινίας του Λαζόπουλου.
Αποκωδικοποίηση: Ρωσίδα, ετών 20.

Το πιο επικίνδυνο είδος για τους ελληνες και τις ελληνίδες νοικοκυρές που τρέμουν κάτω απο τον ήχο των τακουνιών τους. Ψηλές, ξανθές, λευκές (και όμορφες) και όπως έλεγε και ο Κωνσταντάρας: αν η γυναίκα είναι λευκή, ξανθιά και άσπρη, άστα!!! Οι άντρες μετά απο κάποια ηλικία χαζεύουν, αν και όσον αφορά το αντρικό φύλο πάντα είχαν μια έφεση στη χαζομάρα, όταν πρόκειται για το αντικείμενο του πόθου τους. Ειδα ένα ζευγάρι σήμερα και θυμήθηκα όλους αυτούς τους γυναικείους οδυρμούς που ακούς συχνότερα στην επαρχία, για την αρπαγή του άντρα κουβαλητή απο μια με "ψηλά" ζυγωματικά και τατάρικα μάτια. Αυτός 45 φεύγα, αυτή το πολύ 25, αυτός μέσα στα μέλια, αυτή, όχι μέλι. Δεν είμαι απο τους ανθρώπους που κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους ανάλογα με την εθνικότητα τους σε πουτάνες ή όχι, λωποδύτες ή όχι, κλέφτες ή όχι, αλλά ο έρωτας είναι απο τα πράγματα που φαίνεται αμέσως και στις περιπτώσεις που δεν... κραυγάζει. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι άνευ όρων παράδοση του αντρικού φύλου (γιατί νομίζουν πως τους αγαπάνε) σε ένα νεότερο και ομορφότερο κορμί που θα προσθέσει πόντους στο κοινωνικό τους προφίλ. Το τι τελικά αγαπάμε, ή ποθούμε, ή έχουμε ανάγκη, ή λαχταράμε είναι πολύ υποκειμενικό, αρκεί να μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Δεν ξέρω πως σε λέγαν στη Ρωσία,
εδώ μωρή, θα λέγεσαι Μαρία!

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

Και μιας και πιάσαμε τις μετατροπές ονομάτων, άλλη μια Μαρία που την λέγανε κάπου αλλού Γιουδήθ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Γέροι και γριές στον δρόμο.
Οι γριές με καροτσάκι για τα ψώνια, οι γέροι με την μαγκούρα. Ποτέ δεν κοιτάνε όταν περνάνε απέναντι, οι γριές που σερνουν και το καροτσάκι με τα ζαρζαβατικά είναι ακόμα πιο αργές και εσύ περιμένεις με το αυτοκίνητο την γριά με το αμαξίδιο να πε----ρα-----σει τον δρόμο. Οι γέροι πάλι, είναι πιο επικίνδυνοι (νομίζω δε, πως σε σχέση με τις γυναίκες δεν ακούνε κιόλας οι περισσότεροι) σου πετάγονται απο το πεζοδρόμιο και με αργά (φυσικά) βήματα περνούν την διασταύρωση. Και αφού ο κάθε οδηγός μετράει εγκεφαλικά, γιατί για κάποιο άγνωστο λόγο οι γέροι δεν κοιτάνε ούτε φανάρια ούτε αν έρχεται νταλίκα, αρχίζεις να πιστεύεις πως είναι ένα οργανωμένο σχέδιο του γήρατος ενάντια σε κάθε είδους οδηγό.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Κωλόγεροι σε πλατείες θρονιασμένοι στα παγκάκια.
Γιατί κωλόγεροι? Γιατί είναι αγενείς, μίζεροι και μυρίζει το κόλυβο απο χιλιόμετρα. Εκεί που περπατώ εις την πλατεία, είναι μια γάτα που κυνηγάει μια πεταλούδα. Φυσικά η γάτα δεν ενοχλεί κανέναν εκτός απο την πεταλούδα, και εντελώς στο ντούκου εμφανίζεται το απωλίθωμα και προσπαθεί να κλωτσήσει την γάτα. Ω! τι το ήθελε ο δύστυχος να είμαι εγώ παραδίπλα! Παραλίγο να πιαστούμε μουστάκι με κοτσίδα. Η μόνιμη δικαιολογία του "χάρου" και οποιουδήποτε "χάρου" είναι η ατάκα: "δική σου είναι η γάτα"??? Λες και "νομιμοποιείται" να κλωτσά οτιδήποτε ζωντανό δεν είναι στην ιδιοκτησία κάποιου.
Ως γνωστόν αν το ζώο δεν σου δίνει αυγά, μαλί, γάλα είναι άχρηστο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Στην αρχη διαβασα "καλογεροι" και λεω "τι λεει αυτη?"

Παντως οι παππουδες στις πλατιες ειναι σημα κατατεθεν. Στην Αθηνα αυτο δεν ειναι τοσο πολυ εμφανες, αλλα εδω στην Λαρισα, στην κεντρικη πλατεια αν πας λιγο πριν το μεσημερακι βλεπεις μια λαοθαλασσα με γκριζο/ασπρομαλιδες. Την 1η φορα που το ειχα παρατηρησει αυτο σκεφτηκα πως θα δινανε συνταξεις σημερα. Αλλα τελικα οποια μερα και αν εχω "κατεβει", ειναι τιγκαρισμενη με νιατα.

Και αν έχεις προσέξει όσοι δεν έχουν μαγκούρα, περπατούν με τα χέρια δεμένα πίσω απο την πλάτη. Πολλές φορές ανάμεσα στο μπλέξιμο ξεπροβάλει και ένα κομπολόι.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Οι άνθρωποι με τις άσπρες μπλούζες.
Η αλλιώς διακοπές στο Παίδων.
Περπατάνε στους διαδρόμους με τον αέρα του απόλυτου κυρίαρχου του χώρου τους, μυστικά ευχόμενοι να τους αναγνωρίσεις την σπουδαιότητα τους. Οι μεγαλογιατροί πλαισιωμένοι απο περισσότερους ειδικευόμενους περιφέρουν τα ακουστικά τους με την σπουδαιότητα ενός εξκάλιμπερ. Ολα αυτά μέχρι την στιγμή που θα κοιτάξουν ένα παιδί ή μωρό που πονάει. Τότε όλο αυτό το αντιπαθητικό αλάθητο καταλύεται και παίρνει την μορφή της συμπόνοιας και του προσέχω να μην σε πονέσω πολύ φιλαράκο. Γιατί ο καλός γιατρός αν δεν αγαπάει το αντικείμενο της δουλειάς του, δεν θα γίνει ποτέ καλός. Ευχαριστώ τους ανθρώπους με τις άσπρες μπλούζες που πρόσεξαν το παιδί μου (μια απλή ίωση) και ευχαριστώ τους ανθρώπους με τις άσπρες μπλούζες που προσέχουν τόσο πολύ άλλα παιδιά μεγαλύτερα ή μικρότερα με πολύ σοβαρότερα προβλήματα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"