Τα ψηλά βουνά.

Θάνος Μικρούτσικος. Ο Νίκος Καββαδίας δεν θα μπορούσε να βρεί καλύτερο εκφραστή για τα ποιήματα του απο τον Θάνο Μικρούτσικο. Η ποίηση όταν μελωποιείται είναι απο τα δυσκολότερα εγχειρήματα, κινδυνεύει να γίνει απο σαχλή μέχρι άνευρη και να καταντήσει να χάσει τον ρόλο της. Η ποίηση απο μόνη της κινδυνεύει πάντα να χαρακτηριστεί δύσκολη και να διαβάζεται απο ολίγους. Ο Θάνος Μικρούτσικος με την εκπληκτική του έμνευση πήρε ναυτικά λόγια ενός σπουδαίου ποιητή και τα έκανε τον δίσκο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Ελλάδα και ίσως απο τους σημαντικότερους δίσκους του ελληνικού ρεπερτορίου. Οταν η μουσική συναντά λόγια της πλώρης τότε το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Σκέφτομαι και γράφω.
Οπως το Δημοτικό.
Ο δάσκαλος μου.
Ευτυχής ο άνθρωπος που είχε καλούς δασκάλους. Στα ψηλά βουνά συνήθως καταχωρούμε ανθρώπους διάσημους, επιφανείς, ιδιοφυείς, ξεχωριστούς. Ο Μάκης Δεληπέτρος εκτός απο δάσκαλος μου είναι είναι ένας απο τους 3 φίλους μου, στην αρχή τον αμφισβητούσα σε πολλά, καθώς πολλά απο τα λεγόμενα και τα γραφόμενα του, μου φάνταζαν υπορβολικά για να είναι αληθινά, με τον καιρό έμαθα να το βουλώνω και να τον ακούω. Φυσικά πάντα καταλήγουμε να μαλώνουμε για τον αν υπάρχει θεός και αν ο κρόνος επηρεάζει το ζώδιο του, με εμένα να συνεχίζω να πιστεύω πως τα παραπάνω είναι απλά παπατζιλίκια. Εκτός απο το γεγονός πως πρόκειται να ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, η αντικειμενικότητα της καταχώρησης μου όμως, δίκαια τον αντιμετωπίζει ως βουνό. Απο τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα τόσο διαβασμένος, με πράγματα που αν τα έγραφε θα τον αντιμετώπιζαν ως γραφικό, είναι ίσως ο τελευταίος των Μοικανών σε ένα επάγγελμα που τραγουδάει ήδη το κύκνειο άσμα του. Γιατί μερικές φορές και "τελαυταίος" αξίζει να είσαι και Μοικανός.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Τζιμ Μόρισον. Ο επαναστάτης χωρίς αιτία της μουσικής βιομηχανίας. Ο "βασανισμένος" ποιητής μιας εποχής που έδωσε σπουδαία δείγματα μουσικής. Ο ομορφότερος άντρας στο μουσικό στερέωμα. Αλλά δεν κατατάσσεται εδώ για όλα τα παραπάνω. Κερδίζει με το σπαθί του, αυτή την θέση, λόγω αυτών που μας γεννά. Ηταν ανυπότακτος, ήταν μάλλον ονειροπόλος, ίσως και ρομαντικός, ήταν όλα εκείνα που γυρεύει να γίνει ένας έφηβος στην ενηλικίωση του. Είναι η ιδανική εικόνα ενός εαυτού, εκεί λίγο πριν τα 20 χρόνια του καθενός μας. Πριν αλλοιωθούν απο την εμπειρία, απο τις σφαλιάρες της ζωής, απο τις καθηλώσεις, απο τις ταλαιπωρίες. Είναι το απείραχτο, το επαναστατικό και όμορφο που όλοι κάποτε ταυτιστήκαμε. Το ιδανικό ρομαντικό ιδεώδες μιας εποχής.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Aντριου Κάρνεγκι. Eνας απο τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική. Ο δαιμόνιος αυτός Σκωτσέζος ξεκίνησε πάμφτωχος απο την Σκωτία και έγινε ένας απο τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, επενδυοντας στον χάλυβα. Ο αριθμός των βιομηχανιών του, ήταν ο μεγαλύτερος που συγκεντρώθηκε ποτέ στην κατοχή ενός ατόμου. Ολα αυτά, μέχρι το σημείο να αποκτήσει όσα ήθελε. Μετά αποσύρθηκε στην Σκωτία και δώρισε όλη του την περιουσία σε ιδρύματα, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες. Οι πολέμιοι του, υποστηρίζουν πως την μεγάλη του περιουσία δεν την απέκτησε αναίμακτα και μάλλον κάποιο δίκιο θα έχουν, καθώς πιστεύω και εγώ με την σειρά μου, πως οι αμύθητες περιουσίες "κρύβουν ανιθηκότητα". Αν η φιλανθρωπία του προέρχεται απο την ενοχή του πλουτισμού του, νομίζω πως με τον καλύτερο τρόπο "ξεπλήρωσε" την συνείδηση του, αν η ανάγκη του για προσφορά προέρχεται απο την μεγάλη του επιθυμία να μορφώσει, να απαλύνει, να βρει λύσεις, τότε μιλάμε για το ιδανικό πρότυπο. Και επειδή ο ίδιος ο Κάρνεγκι στόχευε στα πρότυπα, θα τελειώσω το μικρό μου κείμενο με μια του φράση. "Ο άνθρωπος οφείλει να έχει πρότυπα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το πρότυπο του, να είναι το χρήμα".
Η μόνη ηθική αξία του χρήματος είναι όταν χαρίζεται, και ο Κάρνεγκι μάλλον το ήξερε αυτό.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ο Σιντ Μπάρετ μέσα σε τέσσερα χρόνια ίδρυσε τους Pink Floyd, έβαλε τη Βρετανία στην ψυχεδελική σκηνή και ύστερα από μια νευρική κατάρρευση βυθίστηκε σε μια σιωπή τριάντα χρόνων.

Την ημέρα που ολοκλήρωσαν το άλμπουμ "Wish You Were Here" τον Ιούνιο του '75, οι τέσσερις Pink Floyd μπήκαν στο στούντιο για να ακούσουν τη νέα τους δουλειά. Την ακρόαση διέκοψε ένας παχύς, φαλακρός άνγωστος που περιφερόταν στο διάδρομο. Φορούσε μια λευκή καμπαρντίνα και είχε ξυρισμένα φρύδια. Ο Γούoτερς και ο Γκίλμουρ αναγνώρισαν με δυσκολία τον παλιό τους σύντροφο Σιντ Μπάρετ, τον μουσικό που είχε ιδρύσει τη μπάντα και είχε επινοήσει το χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας, που έγινε το σήμα των Pink Floyd.

Για να ξεπεράσουν την αμηχανία, τον ρώτησαν γιατί πάχυνε τόσο. "Έχω ένα μεγάλο ψυγείο, και καταβροχθίζω χοιρινά παϊδάκια", απάντησε ο Σιντ. Και εξαφανίστηκε το ίδιο απότομα όσο είχε εμφανιστεί, πριν ακουστούν οι νότες του "Shine on you Crazy Diamond", του τραγουδιού που είχε γράψει ο Γουότερς, εμπνευσμένος από την τρελή πορεία του Μπάρετ. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν οι Pink Floyd, όπως διηγούνται στο βιβλίο "A Saucerful of Secrets", του Νίκολας Σάφνερ.

Τη Δευτέρα ο αδερφός του Σιντ Μπάρετ, ανακοίνωσε στα μέσα ενημέρωσης το θάνατο του από επιπλοκές που σχετίζονταν με το διαβήτη, από τον οποίο υπέφερε. Λίγους μήνες πριν ο Μπάρετ είχε κλείσει τα εξήντα του χρόνια και τότε ο βρετανικός Τύπος έγραψε κάποια άρθρα για έναν ταλαντούχο μουσικό που είχε αυτοεξοριστεί για τρεις δεκαετίες στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού. Ήταν όμως αυτός που μέσα σε ένα χρόνο έβαλε τους Floyd στο χάρτη του ροκ εν' ρολ.

Γόνος μιας αστικής πολυμελούς οικογένειας από το Κέμπριτζ, ο Μπάρετ στα δεκαοκτώ του χρόνια πήγε στο Λονδίνο, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Κάμπεργουελ. Εκεί καθώς τριγυρνούσε στα ιστορικά κλαμπ της βρετανικής πρωτεύουσας, όπως το UFO, το '65 σχημάτισε τη μπάντα Tea Set με τους τότε φοιτητές Αρχιτεκτονικής Ρότζερ Γουότερς, Ρικ Ράιτ και Νικ Μέισον. Και ήταν αυτός που, αναλαμβάνοντας την κιθάρα και τα φωνητικά, τους βάπτισε Pink Floyd, ενώνοντας τα δύο ονόματα των αγαπημένων του μπλούζμεν, του Πινκ Άντερσον και του Φλόιντ Κάνσιλ.

Η μπάντα προκάλεσε σκάνδαλο με το πρώτο της τραγούδι το '66, του οποίου απαγορεύτηκε η ραδιοφωνική μετάδοση. Το "Arnold Layne" ήταν του Μπάρετ και διηγούνταν την ιστορία ενός τύπου που έκλεβε γυναικεία εσώρουχα από τις αυλές των σπιτιών του Κέμπριτζ. "Αν κάποιοι βρίσκουν το τραγούδι μας νοσηρό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακούγοντας το μας ανακαλύπτουν", είχε σχολιάσει τότε ο Μπάρετ και κατέληγε: "Είμαστε τα λουλούδια μέσα σε ένα καφάσι από σάπια φρούτα, που είναι η σημερινή σκηνή".

Επόμενη κίνηση ήταν το "See Emily Play", τραγούδι αναφορά στο LSD και προπομπός του ψυχεδελικού χάους που έκρυβε το ντεμπούτο της μπάντας "The Piper at The Gates Of Town". Παρά τις αντιρρήσεις της εταιρείας για τον πειραματικό ήχο, ο Μπάρετ ήταν κατηγορηματικός: "Οι μεσήλικες διευθυντές είναι ηλίθιοι. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι νέοι λατρεύουν τους Beatles και τους Rolling Stones, όχι για τη μουσική, αλλά επειδή κάνουν αυτό που θέλουν".

Αλλά ήδη ένα χρονο μετά το μυαλό του είχε βυθιστεί στα παράξενα μονοπάτια των ψυχεδελικών ουσιών. Το '68, ενώ οι άλλοι ηχογραφούσαν το "A Saucerful of Secrets", ο Σιντ αρνούνταν να μπει στο στούντιο, συμμετείχε ελάχιστα στη σύνθεση και τέλος, αντικαταστάθηκε από τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ. Σύμφωνα με τον Γουότερς, έσπασε τα νεύρα της μπάντας, όταν σε μια συναυλία έπαιζε συνεχώς την ίδια νότα.

Έτσι οι Pink Floyd εγκατέλειψαν τον Μπάρετ, ο οποίος ξεκίνησε μια προσωπική πορεία, Πρόλαβε να ολοκληρώσει δύο άλμπουμ, το "The Madcap Laughs" και το "Barrett", το '70, πριν καταρεύσει τελειωτικά.

"Έγραψα τη μουσική που θα έγραφαν οι Floyd αν εξελίσονταν ως μπάντα", έλεγε τότε. Και μετά αποσύρθηκε στο πατρικό του, ζώντας με τα χρήματα που έπαιρνε από τα δικαιώματα των τραγουδιών.

Το '82, στη συνάντηση με ένα δημοσιογράφο είχε δηλώσει: "Δε γράφω πια ούτε μουσική ούτε στίχους, συσκοτίζεται το μυαλό μου και δε μπορώ να σκεφτώ απλά πράγματα, όπως να προλάβω το τρένο".

Το 2001 ήταν πια μια τραγική φιγούρα, που δεν αναγνώριζε ούτε το όνομα του ούτε τα τραγούδια του. "Ασε με ήσυχο", είχε πει στο δημοσιογράφο του "Γκάρντιαν". "Δεν ξέρω αυτούς τους ράπερ που με ρωτάς και πρέπει να φροντίσω τα κουνουπίδια του κήπου".

Για εκείνον...

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

"Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ?"

Νίκος Καζαντζάκης. Η πένα του κατατάσσεται ανάμεσα στις κορυφαίες του κόσμου. Οι εντάσεις των συναισθημάτων του, ξεπηδούν απο τα βιβλία του, η προβληματική του προσωπικότητα, γιατρεύεται με κάθε δικό μας ανακουφιστικό ανάγνωσμα. Αν το κλάμα, εξαγνίζει την ψυχή του ανθρώπου, ο Καζαντζάκης μαζί με άλλους 2-3 συγγραφείς με έχουν κάνει να κλαίω με τα βιβλία τους. Και το πιο σημαντικό σε τέτοια λυτρωτικά κλάματα, είναι πως μετά η ψυχή σου, εμφανίζεται ολοκαίνουργια. Δεν ξέρω πολλούς που μπορούν να σου παραδίδουν το μέσα σου, εξαγνισμένο, καθαρό, έτοιμο, απείραχτο. Είναι μάλλον, γιατί "η σαρανταπληγιασμένη και απροσκύνητη ψυχή" του Καζαντζάκη εξομολογειται στον καθένα απο μας.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Κέβιν Σπέισι. Ηρθε στην Ελλάδα με το Ριχάδρο τον 3ο σε σκηνοθεσία Σάμ Μέντες και στην Επίδαυρο έγινε "προσκύνημα" για χάρη του. Οι κριτικές που διάβασα ήταν διθυραμβικές (αν και δεν κόπτομαι συνήθως απο τις κριτικές, μάλλον είχαν δίκιο) Ο Σπέισι δεν κατατάσσεται εδώ λόγω του Ριχάρδου, αλλά λόγω αυτού του σπάνιου ταλέντου να μεταλλάσει την υποκριτική του προσωπικότητα σε οτιδήποτε παίζει. Και είναι απο τους ελάχιστους που το καταφέρνουν. Αν για τους άνδρες ένας ρόλος του Σέξπιρ είναι ό,τι η Μήδεια για τις γυναίκες (το αποκορύφωμα ή η καταδίκη της καριέρας τους) ο Σπέισι απέδειξε πως τα ιερά μάρμαρα της Επιδαύρου τον έχρισαν για πάντα βασιλιά.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Oh yes...

ΥΓ: Στο twitter του (πριν 12 ωρες) εγγραψε:

Ατσα!!! Αρη, "ανταπόκριση" απο χόλιγουντ?? Είμαστε άρτια δικτυωμένοι. Well done. Πάντως δεν με νοιάζει τι έγραψε ο Σπέισι στο τουίτερ, εγώ θα ετοιμάσω πανό που θα γράφει ΑΓΑΠΩ Κεβιν Σπέισι.
Και θα το αναρτήσω στο μπαλκόνι μου.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Θα τυπωσεις και μπλουζακια, φανελακια και καπελα? Θελω ενα σετακι

Τι χρώμα??

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Setgio Leone = Spaghetti Western
Λατρεμένος σκηνοθέτης με εκπληκτικές ταινίες.

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

Πάνος Κατσιμίχας.

Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε στο περιοδικό "7" της Κυριακάτικης ελευθεροτυπίας, από το μουσικό Πάνο Κατσιμίχα, με αφορμή τη συνέντευξη του Μ.Χατζηγιάννη στο περιοδικό, και τις δηλώσεις του περί "έντεχνης αντιπροσωπίας".

"Αγαπητό Επτά,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο - τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι ....
και επαίρεται ασύστολα. Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: "Δεν έχω ανάγκη κανέναν", δεν με βοήθησε κανείς, "τα κάνω όλα μόνος μου", "δε με ενδιαφέρει τίποτα" κ.λ.π. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί "ανυπότακτων οπαδών του έντεχνου" που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά θανατική του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου "έντεχνου τραγουδιού" και συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της "σκεπτόμενης ποπ".

Καινούργιο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.

Επειδή όλο αυτό το "κόλπο" είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω:

Ξέρεις που βρίσκεσαι Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς;

Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα;

Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;

Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι
έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων:

Οι "έντεχνοι" και το "έντεχνο" που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων
ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.

Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το "έντεχνο" (όπως το ονομάζουν οι διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς μαγαζί" και
"αντιπροσωπεία"; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις;

Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει
να σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις.

Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ένα παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και κουρεμένο κατ' εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ' ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το
Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία "έντεχνο τραγούδι" γιατί το
παρέλαβες στα Αρίων, αφού η "αντιπροσωπεία έκλεισε"; Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;
Aκουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω:

Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα.
Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;

Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. "Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα". Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησε με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου."

Πάνος Κατσιμίχας

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Τα αδέρφισα μου οι κουκουλοφόροι.
Μαλακά ανθρωπάκο έκανες την ρουφιανιά επάγγελμα και έχεις το θράσος και την απαίτηση να σου αποκαλύψω το πρόσωπο μου. Πως τολμάς και κρίνεις αυτούς που αγωνίζονται ενώ εσύ προσκυνάς. Πως τολμάς??? Έχεις γίνει μουγκός ανθρωπάκο και άλλοι μιλούν για σένα, έχεις γίνει ανδρείκελο ανθρωπάκο.

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

Speechless. Οχι απλά βουνά, ούτε λοφίσκος. Φίλτατε death, αυτός που μάχεται (αν και οι συγκεκριμένοι δεν μάχονται)για ένα καλό, έναν σκοπό, ένα όραμα δεν χρειάζεται κουκούλες και όλες αυτές οι δικαιολογίες, εσύ έκανες το κράτος μπουρδέλο, εγώ σιγά μην σου κάνω την χάρη να βγάλω το πρόσωπο μου έξω, χρησιμεύουν απλά ως bedtime story. Οταν θέλεις να δείξεις σε κάποιον πόσο διαφορετικός είσαι απλά χρειάζεσαι πρόσωπο, ουχί κουκούλα. Γιατί αν σκοπεύεις στην ταύτιση της μάζας μαζί σου, η μάζα ακουλουθεί μορφές και όχι υφάσματα. Φυσικά όλα τα παραπάνω ισχύουν στην ρομαντική άποψη πως όλοι αυτοί μάχονται για το καλό μας. Αλλά και αυτό ένα παραμυθάκι είναι. Ο κόσμος διψά για έναν Τσε Γκεβάρα όχι για έναν V for Vendetta. Η μόνη χρησιμότητα της μάσκας και της κουκούλας είναι όταν τις φοράμε στις απόκριες.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Respect στον Πάνο Κατσιμήχα που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα.

Death, με ξέρεις , σε ξέρω , τα έχουμε συζητήσει αυτά τα θέματα και το μόνο που έχω να παραθέσω είναι ότι καλά κάνει και παλεύει ο καθένας με τον τρόπο του , αλλά πρίν απο αυτό , έχουμε ένα θέμα να λύσουμε , ο εχθρός δεν είναι εκεί που πετάμε τις πέτρες. Έχουμε χάσει τον στόχο.

Ναι ξέρω τα έχουμε πει και άλλες φορές. Εγώ τους έχω στα ψηλά βουνά

Καλύτερα η ουτοπία παρα η μουγκoπία

Μαχάτμα Γκάντι.
Μια ψυχή και ένα σώμα. Ενα σώμα λιπόσαρκο και μια ψυχή ανδρειωμένη. Ενα σώμα που άντεχε στο οτιδήποτε, γιατί μάλλον η ψυχή του ηταν τόσο δυνατή όσο δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς. Αποτέλεσε σύμβολο με την παθητική του στάση απέναντι στη βία που ασκήθηκε στο λαό του, και έγινε μύθος γιατί παρά το θάνατο του σώματος του, η ψυχή και το πνεύμα του άφησαν παρακαταθήκη το όραμα του. Ψυχή και σώμα. Ψυχή και σώμα. Οποιος χωρίζει αυτά τα δυο, απλά είναι μισός άνθρωπος διαιρεμένος μια ζωή. Το πραγματικό μεγαλείο του Γκάντι ήταν οτι ήταν απόλυτα ολόκληρος σε μια σπάνια ένωση απόλυτα καλού.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

"Η μουσική είναι η πιο δυνατή μορφή μαγείας".

Μέριλιν Μάνσον.

Αραγε γιατί μας αρέσει τόσο η μουσική? Γιατί μας δίνει εικόνες? γιατί μας ξυπνά συναισθήματα και λήθες? γιατί μας εκφράζει? γιατί μας απομονώνει? Για όλα αυτά και για άλλα τόσα. Υπάρχει όμως μια μουσική που ξυπνά μέσα μας τον καλύτερο ιδεατό εαυτό μας. Γιατί όλοι μας έχουμε έναν τέτοιο. Και αυτό επιτυγχάνεται με το Carmina Burana. O απόλυτα επικός μας άλλος, ξυπνά και νιώθει δυνατός, έτοιμος και αποφασισμένος. Σίγουρα υπάρχουν πολλά τραγούδια και μουσικές που μας ζωντανεύουν το καλύτερο μας, απλά η μουσική του Καρλ Ορφ έχει μείνει τόσα χρόνια, τόσο δυνατή εκφράζοντας εμάς, στο μεγαλείο μας. Και για αυτό κατατάσσεται εδώ. Γιατί την μαγεία που αναφερει ο συμπαθής Μάνσον, πολλοί μπορεί να εμίσησαν, αλλά την μαγεία της ψευδαίσθησης του μέσα μας, ή της απόλυτης δικής μας αλήθειας κανείς δεν θέλει να απομυθοποιήσει.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Sirtaki, malaka, muzaka, geia sou. Αυτά ξέρουν πολλοί ως Ελλάδα. Ποσώς με ενδιαφέρει η γνώμη όλων αυτών που συλλαβίζουν τα παραπάνω χασκογελώντας. Γιατί όλοι αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τίποτα παραπάνω. Δεν μου αρέσει η όπερα και φυσικά γνωρίζω ελάχιστα για αυτήν, έτυχε όμως πριν λίγες μέρες να δω ένα ντομικαντέρ για την Μαρία Κάλλας. Θεωρείται η μεγαλύτερη οπερετική φωνή ever με τεράστιο ρεπερτόριο και απίστευτες φωνητικές δυνατότητες. Αν η Ελλάδα οφείλει μια πολιτιστική υστεροφημία κάπου, σίγουρα την οφείλει και στην Μαρία Κάλας. Μπορεί πολλοί να μην γνωρίζουν ποιά είναι, μπορεί πολλοί να μην έχουν ακούσει ποτε όπερα, μπορεί απλά να τους αρέσει μόνο η Ζινα η πολεμίστρια και οι άθλιοι άθλοι του Ηρακλή δωσμένα απο στούντιο στη Νέα Ζηλανδία, αλλά οι γνώστες πολιτισμών και σοβαρής κουλτούρας πάντα θα ζηλεύουν πως οι δάφνες της οπερετικής σκηνής παγκοσμιως ανηκουν για πάντα σε μια ελληνίδα.
Και μερικές φορές είναι πολύ ωραίο να προκαλείς τον φθόνο τους.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Πέστα ρε μεγάλε,
άστα διάλα!

Γιώργος Ιωσηφίδης

Μεγάλους οδηγούς στην F1 (Formula One), πρωταθλητές μπορώ να θυμηθώ πολλούς και για καθένα από αυτούς να πω μία ωραία ή... κακή ιστορία (Stirling Moss, Jackie Stewart, Nigel Mansell, Mario Andretti, Jim Clark, Alberto Ascari, Gilles Villeneuve, Nelson Piquet, Niki Lauda, Alain Prost, Michael Schumacher, Mika Hakkinen κ.α.).
Για έναν όμως, ολόκληρος ο πλανήτης είχε ένα δάκρυ εκείνη την πρωτομαγιά, όχι μόνο γιατί ήταν ο μεγαλύτερος όλων, αλλά για τα ιδανικά που αντιπροσώπευε, για την ελπίδα, για τις ιδέες, για την ουσία, για τον χαρακτήρα.
Θεϊκά ανθρώπινος, ο Ayrton Senna.

Γιώργος Ιωσηφίδης

Mια υπέροχη χρωματιστή συμμορία απο υφάσματα στάθηκε η αφορμή όλος ο κόσμος να σιγομουρμουράει μανα-μανα τουτου-τουρουρου. Ο Τζίμ Χένσον, δημιουργός των μάπετς δημιούργησε την πιο σουρεαλιστή παρέα, με τις πιο θανατηφόρες ατάκες. Το μεγαλείο του Χένσον είναι πως στον καθένα απο τα μάπετς είχε δώσει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, πράγμα πολύ δύσκολο είτε σε κινούμενα σχέδια είτε σε πολύχρωμες κούκλες. Και το ακόμα δυσκολότερο ήταν που έβαλε παιχνίδια σε ενήλικους ρόλους, χωρίς να χάσει την παιδική αθωότητα ενός παιχνιδιού a priori παιδικό και χωρίς να τους κάνει δυσκολοφέρετους σε ενήλικα ζητήματα. Και η φαντασία και η ισσοροπία αυτού του ανθρώπου υπήρξε σπάνια.
Mόνο η ωδή στη χαρά θα μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματα μας για τα μάπετς. Μόνο χαρά. Ισως το αγνότερο συναίσθημα. Και απο τα λίγα πρωτόγονα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ο foutrelis!

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Ανδρών επιφανών, πάσα γη, τάφος. Η παγκόσμια τεχνολογική κοινότητα σήμερα πενθεί τον θάνατο μιας τεχνολογικής ιδιοφυίας. Τα "πληκτρολόγια" σήμερα είναι λίγο αμήχανα καθώς αποχαιρετούν έναν απο τους δημιουργούς τους. Απο τεχνολογία καταλαβαίνω λίγα, απο καινοτομίες άλλο τόσο, σε έναν τάχιστα αναπτυσόμενο χώρο, για να ξεχωρίσει κάποιος και να δημιουργήσει χρειάζεται έμπνευση, όραμα, φυσικά τεράστιο εγκέφαλο, υπομονή, επιμονή και διορατικότητα. Ο Στίβ Τζόμπς κατείχει όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα. Κατείχε βέβαια και την τεράστια εργατικότητα που χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτα. Αλλωστε όταν ένας άνθρωπος "βαφτίζεται" με το επώνημο Τζομπ(ς) τι άλλο θα μπουρούσε να επιτύχει? Η τεχνολογία λένε είναι ψυχρή. Ναι είναι. Η τεχνολογία είναι μόνο αριθμοί. Ναι είναι. Η τεχνολογία είναι αμείλικτη. Ναι είναι. Σήμερα όμως οι υπολογιστές όλου του κόσμου, του ίδιου ή άλλου οραματιστή, σκύβουν το κεφάλι ως ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης σε έναν απο τους πατέρες τους. Τελικά η τεχνητή νοημοσύνη είναι γεγονός. O άνθρωπος που δάγκωσε το μήλο και μας το έδωσε όχι ως μασημένη τροφή, αλλά ως τόλμη και προσφορά σήμερα μας αποχαιρέτησε. Αντίο Στίβ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Το κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη.
Ο Αρης αυτοκτόνησε.
Και μετά του έκοψαν το κεφάλι και το περιέφεραν με χαρά ως λάφυρο.
Οταν κάποιος προβαίνει σε τέτοιες πράξεις θέλει να ατιμώσει το σώμα κάποιου. Θέλει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που σκότωσε τον περιβόητο. Και φοβάται. Φοβάται πολύ την δύναμη του θανόντος. Γιατί όταν αφαιρείς κάποιο μέλος ενός ανθρώπου τότε μόνο αισθάνεσαι νικητής. Το κεφάλι του Αρη όμως, παρόλη την φρικτή του σκύλεψη απο κάποιον, απειροελάχιστο ανθρωπίδιον έχει μείνει άθικτο. Γιατί ο περιβόητος Αρης, αυτός με το άλογο και τα γένια, ήταν πολύ περισσότερα απο ένα σώμα που κακοποιήθηκε. Ηταν ένα σύμβολο. Και τα αυθεντικά λαικά σύμβολα, όσο και αν θέλουν κάποιοι να τα αμαυρώσουν, ποτέ μα ποτέ στα χρονικά δεν λερώνονται.
Στον Αρη που ακόμα και τώρα είναι στην μνήμη μας πάνω στο άλογο.
Αφιερωμένο, σε όλους εκείνους που πιστεύουν πως πράττουν για καλό της πατρίδας.
Λόγω της ημέρας.
"Μα οι νεκροί σαλούουνε, οι μνήμες ζωντανεύουν".

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Κώστας Γεωργουσόπουλος. Θεατρικός κριτικός, φιλόλογος, συγγραφέας, και ποιός ξέρει τι άλλο. Η κριτική πάντα δεχόταν σφοδρότατες επιθέσεις απο ανθρώπους που κρίνονταν, με τους δεύτερους να λένε πως οι πάσης φύσεως κριτικοί είναι μεμψίμοιροι άνθρωποι που δεν είχαν το ταλέντο να γίνουν ηθοποιοί/τραγουδιστές/ζωγράφοι/γλύπτες... και κατέληξαν να κρίνουν αυτούς τους υπερταλαντούχους. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κριτική αλλά απο τα γραφόμενα τους δεν βγαίνει τίποτα αξιοπρόσεκτο και τίποτα που να έχει βάση. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος όμως είναι απο τους λίγους ανθρώπους με βαθιά γνώση του θεάτρου, των μέτρων του, του σκηνικού, των διαλόγων, του ρυθμού, του στησίματος των ηθοποιών και με μόνο σκοπό του να αναδείξει τα πραγματικά λάθη και να υμνήσει τις πραγματικα καλές υποκριτικές προσπάθειες. Αν οι θεατρικοί ηθοποιοί έχουν παγιωμένη την άποψη πως είναι υπεράνω κριτικής, τότε γιατί περιμένουν με αγωνία την κριτική ενός τύπου με γιαλάκια, κοιλίτσα, και τιράντες? Μάλλον όλοι έχουμε ανάγκη ένα ζωτικό ζεύδος, πόσο μάλλον οι ηθοποιοί που η ματαιοδοξία τους κρίνεται πάντα απο το χειροκρότημα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Kαι συνεχίζω...

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης. Σε αντίθεση με κάτι άλλους τυπάκους που ομιλούν λες και έχουν καταπιεί ανάποδα τον Μπαμπινιώτη, ο θεός Τιμογιαννάκης σου παραθέτει στοιχεία για την ταινία που θα πας να δεις, που μετά νιώθεις πως μπορείς να πιάσεις απο το πέτο τον Σκορσέζε και να τους πεις, τι έκανες εκεί ρε μπάρμπα? Γνωρίζει ιστορίες πίσω απο τις ταινίες και σου δίνει όλες τις πληφορορίες χωρίς να χειραγωγεί την άποψη σου σύμφωνα με τα δικά του κόμπλεξ. (γκουχ γκουχ όπως κάνουν πολλοί) Ακόμα και αν δεν τον αγαπούσα τόσο, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία γιατί απλά είναι ο καλύτερος που υπάρχει.

Spoiler: Highlight to view

Νομίζω πως αν ήταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Τζορτζ Κλούνει εγώ στον Τιμογιαννάκη θα ήθελα να μιλήσω.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Μπόμπι Φίσερ. Επάγγελμα? Σκακιστής.
Τους αλλαζονικούς χαρακτήρες τους συμπαθούν λίγοι. Τους δύστροπους ανθρώπους τους αντέχουν ακόμα πιο λίγοι. Τους απόλυτα προσυλωμένους τους αφήνουν μόνους τους. Ο Μπόμπι Φίσερ υπήρξε ένας χαρισματικός δύσκολος, πολύ έξυπνος άνθρωπος. Χωμένος πίσω απο τα άσπρα και τα μαύρα τετράγωνα του, έμοιαζε πως το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ένα ρουα ματ. Δεν αναμετρήθηκε με κανένα κομπιούτερ για να αποδείξει πως μπορεί να το νικήσει, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως το θεωρούσε πολύ κατώτερο του. Ακόμα και αν μας εκνευρίζουν οι τόσο μονόχνωτα ιδιοφυείς, ακόμα και αν μας "πληγώνει" το πόσο βιρτουόζοι είναι στον τομέα τους, οι αλλαζονικοί αυτοί γίγαντες πάντα θα είναι ένα βήμα πάνω απο μας. Τον μέσο όρο. Και όταν κάποιος δεν ανήκει σε αυτή την μεσαία κατηγορία έχει καρδίσει με τους "ιππότες" του όλη την παρτίδα. Και ο Μπόμπι αγαπητοί κέρδιζε με τις πρώτες πάντα κινήσεις.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ξεθωριάζοντας στο σκοτάδι? Ισως τώρα ναι, αλλά οι Metallica έλαμψαν στο απόλυτο φως της heavy metal μουσικής σκηνής πριν απο κάποια χρόνια. Αν τότε δεν άκουγε κάποιος το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν τολμούσε να το πει στην παρέα του, γιατί αυτόματα θα θεωρούνταν παρίας. Η απόλυτη μόδα μιας μουσικής εποχής που πέρασε αλλά ευτυχώς άφησε παρακαταθήκη μερίκα απο τα σημαντικότερα τραγούδια. Με μαλλιά, με μαύρα ρούχα, με χοντρές αρβύλες, με δερμάτινα, με μούσια. Και μετά όλοι αυτοί μεγάλωσαν, φόρεσαν και άλλα χρώματα, άλλα υφάσματα, ξυρίστηκαν, έγιναν ορισμένοι γιάπηδες. Ακόμα και τώρα όμως όταν ακούνε πολύ συγκεκριμένες νότες, πάντα σιγομουρμουράνε τον σκοπό τους. Γιατί οι μόδες έρχονται και παρέρχονται και οι Metallica του τότε, ευτυχώς αναβιώνουν με κάθε ακρόαση, την κλασική τους υπόσταση.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"