Τα ψηλά βουνά.

Γκριγκόρι Πέλερμαν

μια ιδιοτροπη ευφυια των μαθηματικων.
αυτο που τον κανει ξεχωριστο και ισως μοναδικο,ειναι το οτι παρολο που απεδειξε θεωριες που κανενας αλλος δεν μπορουσε,οταν του απονειμαν "νομπελ των μαθηματικων" τους ειπε πολυ απλα οτι "Δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα και η δόξα. Δεν θέλω να με επιδεικνύουν λες και είμαι κανένα ζώο σε ζωολογικό κήπο."
επισης αρνηθηκε 1 εκατομμυριο δολαρια που του δωθηκαν επειδη ελυσε ενα απο τα 7 προβληματα της χιλιετιας,για τους ιδιους λογους.

οποτε,την επομενη φλιτζανα κρασι (ναι,μαρεσει να πινω το κρασι σε κουπα του καφε!),θα την πιω στην υγεια του μεσιε,γιατι δειχνει ασυμβιβαστος και τους λεει καταμουτρα οτι δεν θελει να συμμετεχει στο ολο τσιρκο που εχουν στησει.ποιος αλλος θα εκανε κατι τετοιο ???
για μενα ειναι πολυ 'ψηλο βουνο',απο αυτα που δεν βλεπεις την κορυφη τους..

what the hell am i doing here ?
i don't belong here..

eve wrote:

eve wrote:

Eνα βουνό με αριθμούς. Το όνομα του Grigory Perelman Aρνήθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό συνοδεία βραβείου, γιατί επέλεξε μια απομόνωση που στα μάτια οποιουδήποτε άλλου φαντάζει τρέλα. Υπάρχει η άποψη πως η σκληρή μαθηματική σκέψη της απόλυτης λογικής δεν χαιδευεται καθόλου απο το συναίσθημα. Το συναίσθημα όμως σε αυτόν τον άνθρωπο και η τρομακτική αίσθηση ευθύνης της ιδιοφυίας του, τον κατατάσει πάνω απο αριθμούς και συναισθήματα βουτηγμένα σε καιροσκοπισμούς, υστεροφημίες, δόξες και ποσά. Κοντά στην τρέλα για πολλούς? Κοντά στην απόλυτη συνειδητοποίηση του εαυτό του θα έλεγα εγώ. Η έννοια του τυχερού και του καλού μερικές φορές κρύβονται κάτω απο διαιρέσεις και κλάσματα. Μέγας.

Το link στάλθηκε απο τον Lacrimosa.

Oι αριθμοί μας καθορίζουν. 1,80 1,65, 1,96 για το ύψος, 800, 1,340, 1,960 πως αξιολογείται η εργασία που προσφέρουμε 54, 71, 103 τα κιλά που είμαστε 14, 22, 62 η ηλικία που είμαστε. 1.000.000 δολλάρια η επιβραβευση και πιθανόν η έμπνευση του Πέρελμαν στο να λύσει την εικασία του Πουανκαρέ. Και ο απίστευτος αυτός τύπος γυρίζει το ποσό αυτό πίσω, εκεί που ανήκει. Στα μαθηματικά. Γιατί για' αυτόν είναι νούμερα σε ένα χαρτί και μάλλον τα γυρίζει εκεί, που ίσως βοηθήσει να βγούν και άλλα μεγάλα μαθηματικά μυαλά που ίσως λύσουν ανάλογες εικασίες Πουανκαρέ. Γιατί με το φτωχό μαθηματικό μυαλό μου αν υποθέσω πως το 1 είναι η αρχή και το 0 το άπειρο, ο Γκριγκόρι Πέρελμαν κατέκτησε το συνδυασμό αυτό εν τη ενώση, 10 λοιπόν. Αρχή και άπειρο και κατάφερε ανθρωπιστικά να ανέβει πάνω απο τους αριθμούς που τόσο αγαπά, εκεί που όλοι εμείς και όλοι οι αριθμοί δυσκολευόμαστε να βρούμε την ιδανική εξίσωση για το απόλυτα ηθικό.

Μια μικρή απειροελάχιστη Ευη που ποτε δεν θα γνωρίσεις, σου υποβάλει τον θαυμασμό της και τα σέβη της.

Spoiler: Highlight to view

ευχαριστώ lacrimosa

@ harry

Ο κύριος Πέρελμαν είχε βρεθεί και καταχωρηθεί ως οροσειρά.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

what the hell am i doing here ?
i don't belong here..

Δεν πειράζει, φαίνεται πως η ιδιοφυία αυτή έχει πολλούς θαυμαστές.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Τον αγαπώ εδώ και πολλά χρόνια. Οταν διαβάζεις τον Τσαγκαρουσιανο σε πιάνουν ενοχές που οι καρποί σου κινούνται πάνω σε ένα πληκτρολόγιο, με τις μισές απο αυτές τις φορές να γράφουν για χαζομάρες. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έχει μια γραφή που ξεκινά απο ένα χαρτί και ένα πληκτρολόγιο με μόνο μια διαδρομή. Αυτήν που οδηγεί κατευθείαν αριστερά στο στήθος μας. Δωρικός, τραγικά άμεσος, απόλυτα ανθρώπινος, εκνευριστικά ταλαντούχος, με μόνο δυο "όπλα". Δυο χέρια.
Σε ευχαριστώ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Χρύσα Κουβελιώτου. Ελληνίδα αστροφυσικός της οποίας η εργασία απέσπασε το βραβείο Αστροφυσικής Daniel Heineman 2012. Εργάζεται στο Marshall Space Flight του NASA Center στο Huntsville της Alabama. Στην επίσημη ανακοίνωσή τους οι εκπρόσωποι του American Astronomical Society αναφέρουν : «Το βραβείο της απονέμεται για τα εκτεταμένα επιτεύγματα και τις ανακαλύψεις της στους τομείς των εκρήξεων ακτίνων τύπου γάμμα και magnetars. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτες είναι οι ικανότητες της δρος Κουβελιώτου στη δημιουργία συνεργασιών, στην αποτελεσματικότητα και τις γνώσεις που αφορούν στις παρατηρήσεις πολλαπλού μήκους κύματος».

H μαύρη ντιβα, έσβησε. Μέσα στο νερό. Απο χάπια ηρεμιστικά, πιθανότατα ναρκωτικά και πολύ αλκόολ. Δεν μου αρέσει να μιλώ για ανθρώπους που πεθαίνουν. Και κυρίως να τους καταχωρώ κάπου μετά θάνατον. Αλλά με προλαβαίνουν. Πανέμορφη (στην ακμή της) με μια φωνή που έσπαγε κρύσταλλα. Αλλη μια προσωπικότητα που δεν άντεξε και βυθίστηκε κουρασμένη απο τα συνεχείς προσπάθειες να καθαρίσει και να ανταπεξέλθει σε μια προσωπικότητα που φυλλοροούσε. Αντίο Γούιτνει, οι στίχοι σου θα στοιχειώνουν όλες αυτές που θα προσπαθήσουν να αναμετρηθούν με το φάντασμα σου. Που θα γνωρίζουν πως δεν θα πιάσουν ποτέ τις οκτάβες σου, που θα προσπαθούν μια ζωή να βγάλουν αυτή την παραπάνω νότα που μόνο εσύ άγγιζες. Γιατί και αυτό είναι παρακαταθήκη. Απιαστη.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Λιονέλ Μέσι.Γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1987.
Είναι ποδοσφαιριστής από την Αργεντινή,ο οποίος αγωνίζεται στο ισπανικό πρωτάθλημα (με την Μπαρτσελόνα) και στην εθνική ομάδα της χώρας του. Θεωρείται από πολλούς ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της γενιάς του,έχοντας κερδίσει το βραβείο Χρυσή Μπάλα (2009) και το βραβείο του Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς από την FIFA (2009) (είχε υπάρξει και άλλες φορές υποψήφιος για αυτά χωρίς να τα κατακτήσει), καθώς και το βραβείο που αντικατέστησε τα δύο προηγούμενα, το βραβείο Χρυσή Μπάλα της ΦΙΦΑ το 2010.Το στιλ του και η ικανότητά του στο γήπεδο έχουν κάνει πολλούς να τον συγκρίνουν με τον θρυλικό Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος έχει ο ίδιος "ανακηρύξει" τον Μέσι διάδοχό του.

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Γιώργος Κιμούλης. Τον πήρε το μάτι χθες σε μια χαζοταινία στο μέγκα την ώρα που γλάρωνα. Για άλλη μια φορά, θαύμασα το ταλέντο του, ένα ταλέντο που μπορεί με απίστευτη άνεση να μπει σε οποιοδήποτε ρόλο, απο κωμικό, δραματικό, επιθεώρηση, βουβό και ότι διάολο, του κατέβει στο κεφάλι. Τελικά όλοι οι (πολύ) μεγάλοι ηθοποιοί έχουν κάτι στο μάτι, κάτι που τους διαφοροποιεί απο όλους τους άλλους που συνωστίζονται στις λίστες του μυαλού μου για το καλύτερο. Και κάθε φορά που ανοίγω τέτοια τεφτέρια, συνειδητοποιώ πως οι άριστοι είναι αυτοί που μας έρχονται πρώτοι. Χωρίς να το σκεφτούμε, αυθόρμητα, σχεδόν σαν παρόρμηση. Γιώργος Κιμούλης λοιπόν, ο πρώτος. Και έπονται όλοι οι υπόλοιποι.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Η άγνωστη Μόνα. Που είναι η πιο γνωστή Λίζα σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν η τέχνη έχει να καυχέται για την αναγνωρισιμότητα ενός έργου της, τότε αυτό σίγουρα είναι η Μόνα Λίζα. Την έχω ως μαγνητάκι στο ψυγείο μου και χθες για χιλιοστή φορά που την είδα, συνηδειτοποίησα πως αυτό το ελαφρύ μειδίαμα είναι το διασημότερο στον κόσμο. Εχει γίνει σοκολατάκι, πάζλ, μαγνητάκι, αφίσα, μπλουζάκι και έχει καταρίψει κάθε άποψη για υποκειμενικότητα στην τέχνη. Οπως είπε και η Τζούλια Ρόμπερτς στην ταινία το χαμόγελο της Μόνα Λίζα "ένας πραγματικά καλός πίνακας δεν επιδέχεται υποκειμενικότητας" έτσι λοιπόν ένα χαμόγελο και ένα λοξό βλέμμα έχουν βασανίσει αιώνες τώρα ερευνητές και θαυμαστές για το τι μπορεί να σκέφτεται μια η Μόνα Λίζα. Και επειδή είναι γυναίκα, η διασημότερη στον κόσμο, κανείς ποτέ δεν θα μάθει. Γιατί αυτή είναι και η διαχρονική της "αξία".

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Παναγιά μου.
Μαντόνα. Αλλιώς. Η Μαντόνα είναι φαινόμενο. Διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν φτασμένους άνδρες της κορυφής. Εχει πολύ τσαγανό, βάζει τους δικούς της όρους, εχει λόγο και φυσικά ξέρει πολύ καλά ως πρώτη διδάξασα την τέχνη του να σοκάρει.
Απο φωνή δεν λέει πολλά, απο τραγούδια επίσης. Εύπεπτα ποπάκια που ακούγονται ανάλαφρα. Κούκλα δεν είναι. Είναι όμως πολύ έξυπνη για να περνά ως όμορφη, να την αγαπάνε για την φωνή της και να αφήσει μερικά τραγούδια ως παρακαταθήκη της ποπ κουλτούρας. Σε έναν κόσμο (της μουσικής ποπ βιομηχανίας)που οι γυναίκες είναι ολίγον γλαστρούλες, η Μαντόνα κατάφερε να θεωρείται απαρχή. Και όλα αυτά τα έκανε βάσει ενός εξαιρετικά επιχειρηματικού μυαλού και ενός χαρακτήρα που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Η Μαντόνα είναι η πρώτη γυναίκα που κατάφερε με ένα ψεύτικο όνομα να δημιουργήσει brand name.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Ντούσαν Ιβκοβιτς. Κόκκινος γίγαντας. Που παίρνει μικρούς αθλητές και τους κάνει πρωταθλητές. Οι προπονητές είναι κάτι σαν πατέρες. Αν είναι καλός, εμνεύει σιγουριά, στηρίζει, βοηθά και εκτοξεύει τα "παιδιά" του. Ξέρει την πρώτη ύλη τους και τους χρησιμοποιεί πάντα για καλό δικό τους και του συνόλου. Ο κακός πατέρας κρατά πάντα δέσμιους τους γιούς του. Να μην γίνουν ποτέ κάτι καλύτερο απο αυτόν. Να μη γίνουν ποτέ αυτόφωτοι, να μην γίνουν ποτέ σίγουροι. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς είναι υπόδειγμα. Γιατί αγαπά τα παιδιά του και την δουλειά του. Χωρις εμμονές και χωρίς τυμπανοκρουσίες.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Διαφωνώ, κάθετα, ορίζόντια και διαγώνια.
Είναι πολύ καλός προπονητής, μαζί με τον Ομπράντοβιτς οι κορυφαίοι στην Ελλάδα και απο τους καλύτερους στην Ευρώπη, αλλά ώς εκεί. Ο Ιβκοβιτς ΔΕΝ έχει δημιουργήσει ακαδημια παικτών, δεν έχει αναδείξει ταλέντα, αγοράζει ταλέντα τα οποία δημιουργήθηκαν απο άλλους. Είναι πολύ καλός στο να διαχειρίζεται το ρόστερ του, αλλά δεν έχει αναδείξει κανέναν. Ούτε έναν. Φαντάζομαι ότι το post έγινε πάνω στην χαρά για την κατάκτηση του τίτλου, αλλά είναι μάλλον άστοχο.
Φιλικά.

Lacrimosa μάλλον μιλάς με την πίκρα του οτι δεν έχει αναλάβει τον Ηρακλή στο μπάσκετ, αλλιώς δεν δικαιολογείται να μην τον θεωρείς, μαζί με τον Ομπράντοβιτς, απο τους καλύτερους προπονητές, τολμώ να πω παγκοσμίως. Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνει για σένα, ίσως να προπονήσει μια ομάδα αθλητές σε μηδενική βαρύτητα, αλλά δυστυχώς οι αριθμοί των πρωταθλημάτων που έχει κατακτήσει δυστυχώς σε διαψεύδουν.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Δεν θα το τραβήξω παραπάνω, απλώς δε μου αρέσουν οι υπερβολές. Όταν μιλάμε για τους κορυφαίους προπονητές μπάσκετ στον κόσμο μιλάμε για την κλάση του Phil Jackson και του Red Auerbach. Δεν αμφισβητώ την αξία του Ίβκοβιτς, αλλά άλλον να λέμε ότι είναι απο τους κορυφαίους που πέρασαν απο την Ελλάδα και έναν απο τους καλύτερους της Ευρώπης και άλλο να τον κατατάσουμε στους κορυφαίους του κόσμου. Η υπερβολή καμιά φορά έχει και όρια.

Yπερβολή η κατάταξη του Ιβκοβιτς κάπου ψηλά? Μάλλον εσύ υπερβάλεις με την επιμονή σου. Φυσικά και υπάρχουν και άλλοι προπονητές είτε του ΝΒΑ είτε όχι που ανήκουν σε ελίτ, και ίσως καταταχθούν απο μένα ή κάποιον άλλον,αν εσύ δεν τον θεωρείς μεγάλο, δικό σου λάθος, μιας και ξέρεις απο καλαθοσφαίριση, οπως λες.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

αυτό.

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Σάσα Μπαρόν Κοέν. Ιδιαίτερος τύπος, με ιδιαίτερο κοινό, ακόμα πιο ιδιαίτερο χιούμορ και απόλυτα καυστικός. Είναι αυτός που θα τολμήσει να κάνει τα πιο σοκαριστικά πράγματα, για τον πιο σοβαρό λόγο. Δεν διστάζει να στραπατσάρει την εικόνα του (ενός όμορφου κιόλας άνδρα) για έναν ρόλο. Οι ταινίες του, θίγουν όλα εκείνα που η Αμερική προσπαθεί να κρύψει, που ο υπόλοιπος κόσμος φωνάζει και που όλοι μας απολαμβάνουμε να βλέπουμε. Μόνο ένας άνθρωπος που παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά θα μπορούσε να μπεί σε κουστούμια άβολα που ίσως ελάχιστοι θα τολμούσαν. Ο Σάσα Μπαρόν είναι το προιόν που αν δεν υπήρχε, κάποιος θα έπρεπε να εφεύρει.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

"Ο άγνωστος στρατιώτης".
Nίκος, Αν, Ρίτσαρντ, Πενέλοπη, Σιν Λι, Κόνορ, Αχμέτ, άγνωστα ονόματα, πολλών εθνικοτήτων, κλεισμένα σε εργαστήρια, να μάχονται με ιούς, βακτήρια, πυρήνες ατόμων και νανοκλάσματα. (αν υπάρχει αυτός ο όρος )
Υπάρχουν κάποιοι επιστήμονες ταγμένοι στην επιστήμη τους, σχεδόν "αυτιστικοί" για οποιαδήποτε επαφή με άλλους ανθρώπους πλην της ομάδας τους, με μόνο σκοπό της ζωής τους, να βρούν μια λύση. Σίγουρα δεν είναι καλοί φίλοι, σίγουρα δεν είναι καλοί σύζυγοι, σίγουρα η κουβέντα μαζί τους, τους προκαλεί ενδιαφέρον μόνο όταν μπορεί να περιστραφεί γύρω απο την ειδικότητα τους. Για όλα τα άλλα απλά αδιαφορούν. Και κλείνονται όλο και περισσότερο σε ένα δωμάτιο παρέα με μικροσκόπια. Μερικές φορές η ανθρωπότητα χρωστά ευγνωμοσύνη σε έναν άγνωστο. Που "χαράμισε" τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, πάνω σε έναν πάγκο. Για να σώσει όμως χιλιάδες αγνώστους. Γιατί αν η "φιλανθρωπία" έχει ορισμό, αυτός είναι τελικά, όταν ένας, Ρίτσαρντ, Νίκος, Πενέλοπη, Κόνορ, Σιν Λι, Αχμέτ και πολλοί άλλοι σώζουν εκατομμύρια αγνώστους.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Μέριλιν Μονρό. Μια εικόνα. Δυο κόκκινα χείλη, ξανθά μαλλιά, νάζι και άπειρη θυληκότητα. Ξανθές με κόννικα χείλια υπήρξαν άπειρες στην βιομηχανια του κινηματογράφου. Ποιά η διαφορά με την Μέριλιν? Η Μονρό υπήρξε αρχετυπική. Θυληκή, όμορφη, με μάστερ στο κούνημα των γοφών και αυτή τη μοναδική έλξη που ασκούσε στους άνδρες να την προστατέψουν. Και την προστάτευαν. Η ίδια δεν μπορούσε να προστατευθεί απο τον εαυτό της. Απο τα ξανθά της μαλλιά, απο τα κόκκινα χείλη, απο το κούνημα των γοφών, απο την μοναδική έλξη που ασκούσε στους άνδρες. Η Μέριλιν Μονρό είναι η απόλυτη φαντασίωση γυναίκας, γιατί είναι ατελής, γιατί είναι εύθραυστη, γιατί είναι ένα μικρό κορίτσι που θέλει κάποιον να την αγαπήσει. Η ισχυρότερη εικόνα.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Nικόλας Ασιμος. Δεν χώραγε πουθενά. Δεν ήθελε, ίσως και να μην υπήρχαν καλούπια για τον συγκεκριμένο. Αρνιόταν. Υπάρχουν πολλοί λίγοι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που είναι μόνοι τους. Δεν μπορείς να τους κατατάξεις κάπου, το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, το πιέζεις και τελικά καταλήγεις πως είναι υπεράνω. Αν τους ρωτήσεις, ακόμα και αυτό δεν το αποδέχονται. Εχουν ένα είδος αλλεργίας σε οτιδήποτε συμβατικό. Εχουν μια δική τους θεώριση του κόσμου που απο την μία την λοιδωρείς, αλλά στο τέλος την ενστερνίζεσαι. Γιατί μερικά άνθρωποι είναι απλά υπερβατικοί. Ισως η ελευθερία είναι απο τις λίγες έννοιες που έχουν τόσες πολλές "εξηγήσεις". Αλλά αν το καλοσκεφτούμε μια είναι η πραγματική της "δήλωση". Να ζείς όπως επιθυμείς.
Γειά σου Νικόλα above all.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Δεν ξέρω αν θυμάστε οι παλιότεροι, ήταν ο μαθητής εκείνος που κρατούσε την σημαία στο σχολείο του σαν αριστούχος πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι. Τον είδα πριν λίγο να βραβεύει την Μαριάνα Βαρδινογιάννη. Γιατρός πια, πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι. Είχε όλες τις δικαιολογίες του κόσμου στο να μην κάνει τίποτα. Είχε όλη την συμπόνια του κόσμου στο να τον ανεβάζουν σε κάθε λεωφορείο και κάθε σκαλοπάτι, είχε όλη την τρυφερότητα και την ανοχή της οικογένειας του, στο να μην φύγει ποτέ απο το σπίτι. Και ο Στέλιος έγινε γιατρός. Περήφανα αρτημελής πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι. Με ένα χαμόγελο ναααα, να σκορπίζει ψυχικά τσιρότα σε κάθε έναν απο εμάς που απλά κουραζόμαστε, που παραπονιόμαστε, που αισθανόμαστε μια κάποια υπερκόπωση. Και ξυπνάμε κάθε πρωί για να φτιάξουμε τα μαλλιά μας, να βάψουμε τα χείλη μας, να ξυριστούμε, να φορέσουμε την γραβάτα μας για να πάμε να στοιβαχτούμε σε παρέες, οικογένειες και δουλειές που θα μας κρίνουν για μια φυλλοροούσα σωματική αποτύπωση. Και ο Στέλιος να στέκεται εκεί, ψηλός και δυνατός για να μας θυμίζει πως είναι ο πιο σωματαράς απο όλους μας. Να είσαι καλά αγόρι μου. Είμαι πολύ χαζή μπροστά σου. Τούβλο. Βλήτο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Aλήθεια πόσους 16χρονους γνωρίζετε που τους ξέρουν με το μικρό τους όνομα? Αλέξης λοιπόν. Γρηγορόπουλος. Εγινε "σύμβολο" ερρήμην του. Με τον πιο βάναυσο τρόπο. Θα προτιμούσα ο Αλέξης να είναι ζωνταντός και να πίνει τον καφέ του κάπου στα Εξάρχεια ή στο Θησείο, να μην είχε δολοφονηθεί πριν 4 χρόνια στις 6 του Δεκέμβρη άναδρα. Θα ήθελα να μαλώνει με την κοπέλα του σε ποιο σινεμά του κέντρου θα πάνε, θα ήθελα να πλακώνεται με τους κολλητούς του για τον χθεσινό αγώνα ποδοσφαίρου, θα ήθελα σήμερα να ήταν 20. Ο Αλέξης όμως δεν ζει. Δολοφονήθηκε για να γίνει μέσα σε ένα βράδυ πανό, στίχος, χορός, φωτιά, αναβρασμός, και να μείνει αιώνια εφηβος, αιώνια 16 στην μνήμη μας. Ισως είναι απο τους μοναδικούς που γίνονται τόσο γρήγορα "αθάνατος". Εγώ Αλέξη όμως θα ήθελα να ζεις. Τι και αν κατέκτησες την μεγάλη αθανασία, τι και αν θα στοιχειώνεις για πάντα τον Δεκέμβρη της ζωής μας, τι και αν έγινες σύμβολο? Είναι τρομακτικό Αλέξη που κατάφερες να ζεις μέσα στον καθένα απο μας. Γιατί απλά μας υπενθυμίζεις πως πρέπει να σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Υπέροχο "βαρύ" φορτίο. Ευχαριστούμε μικρέ μου.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολήθηκε τόσο με κάποιες πάπιες, ποντίκια, έναν ελέφαντα με μεγάλα αυτιά, μια κοκκινομάλα γοργόνα και να πρόσφερε τόσο χαμόγελο όσο ο Γούολτ Ντίσνει. Ισως ήταν η σύλληψη, ισως τα χρώματα, μπορεί οι χαρακτήρες, άλλα κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο τον έκανε ξεχωριστό. Και τελικά εκεί που καταλήγω είναι πως αυτά που τον έκαναν να ξεχωρίζει είναι η άπειρη φαντασία του και η αγάπη του για δημιουργία. Γιατί ο Γούλτ Ντίσνει κατέχει την πιο αθώα μας νιότη. Την "χώρα του ποτέ" μας, που κανείς δεν θα μπορέσει να καταστρέψει. Και αυτό είναι αξεπέραστο.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Μικαελ Χάνεκε. Ο Χάνεκε είναι η απόδειξη σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως η τέχνη θέλει πολύ χρήμα (για να γίνει) πολύ φρουφρου και αρώματα, πολλούς διάσημους αστέρες να πρωταγωνιστούν, πολύ απο πολλά γενικότερα. Αυτός ο σκηνοθέτης ποτέ δεν εκβίασε το κοινό του, δεν το σόκαρε για να του προκαλέσει εύκολη ανατριχίλα, ποτέ δεν το θώπευσε με χολιγουντιανά παπατζιλίκια. Με τον πιο απλό και πιο αληθινό τρόπο κινηματογραφούσε κάθε ιστορία που αποφάσιζε να εξιστορίσει. Πολλοί τον κατηγορούν πως είναι αργός. Είναι τόσο υπομονετικός σε ένα πλάνο, όσο χρειάζεται για να περάσει στον θεατή το συναίσθημα που απατείται, γιατί ναι μεν έχουμε μάθει σε ταινίες γρήγορης κλιπίστικης κινηματογράφισης (που δεν τις χλευάζω διόλου) αλλά αυτή η γρηγοράδα μας έχει κάνει ολίγον, φαστ σπιντ σενσουαλ και μας έχει μεταμορφώσει σε θεατές με μια εσάνς απόλυτης έλλειψης ταύτισης. Ο Χάνεκε μπαίνει στο πάνθεον των μεγάλων γιατί κατέχει αυτό το σπάνιο τάλαντο να σου μεταδίδει όλα του τα νοήματα στοχεύοντας και μόνο στο συναίσθημα σου.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που δημιούργησε οπαδούς ανεξαρτήτων ομάδων, ηλικιών και αθλημάτων αυτός είναι ο Νίκος Γκάλης. Είδα χθες την "βράβευση" του στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρον και χιλιάδες κόσμου να τραγουδούν το όνομα του. Ηταν η αγάπη που μετουσιώθηκε σε χειροκρότημα για έναν άνθρωπο που ίσως είναι ο μοναδικός χωρίς μελανό σημείο στη συνείδηση και στην καρδιά του φίλαθλου κοινού. Ηταν η καθολική αποδοχή για αυτόν που δεν μιλούσε ποτέ και χθες βούρκωσε, ήταν η απόλυτη καταξίωση ενός ανθρώπου σε μια εποχή που ακόμα και η αποδοχή είναι αμφισβητίσιμη. Γιατί ο Νίκος Γκάλης υπήρξε το εναρκτήριο λάκτισμα κάθε μικρού αγοριού να σουτάρει τρίποντο και κάθε εφήβου με όνειρα μπασκετικής καταξίωξης. Ο Νίκος Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών στην Ελλάδα γιατί πολύ απλά δημιούργησε τον καλύτερο οπαδού που μπορεί να υπάρξει. Αυτόν που θαυμάζει.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Πριν τις 18 Σεπτέμβρη δεν τον ξέραμε. Και τώρα είμαστε για πάντα καταδικασμένοι να μην τον ξεχάσουμε. Περίεργες αντιφάσεις και βίαιες. Δολοφονικές. Θα ήθελα να συνεχίζω να μην τον ξέρω, θα ήθελα να μου τον λένε μόνο οι θαυμαστές της χιπ χοπ ως ανερχόμενο. Θέλω όλα να γίνονται με φυσικές διαδικασίες μέσα απο την χαλαρότητα του φυσιολογικού του νόμιμου του ηθικού. Δεν θέλω μια δολοφονία να γίνεται η αρχή για οτιδήποτε που θα μπορούσε να γίνει "σωστά". Είναι περίεργες οι ζωές ορισμένων ανθρώπων είναι βαπτισμένες να αποτελούν ορόσημα. Σε ευχαριστώ Παύλο. Δεν θα σε ξεχάσω. Ποτέ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Μίχαελ Σουμάχερ

Πάλεψε γαμώτο πάλεψε....Οι σκέψεις μας μαζί σου.

"...Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before..."

Kάθε φορά που πεθαίνει κάποιος ξένος αγαπημένος στεναχωριόμαστε. Το υγιές. Κάθε φορά που φεύγει κάποιος αγαπημένος ξένος που μας κάνει και γελάμε, στεναχωριόμαστε περισσότερο. Οχι γιατί η αξία κάποιου είναι σημαντικότερη απο κάποιου άλλου, αλλά γιατί οι άνθρωποι είμαστε της ιδιοκτησίας. Και όταν κάποιος ξένος μας κάνει και γελάμε τον θεωρούμε δικό μας. Και παύει να είναι ξένος. Και γίνεται εκείνη η θύμηση μόνο με τα γέλια και περιέργως αυτό μας στεναχωρεί περισσότερο. Αντίο κύριε Ρόμπινς, σήμερα μας στεναχωρήσατε. Πολυ.

"Οι άνθρωποι που δεν συμπαθούν τις γάτες, στην προηγούμενη ζωή τους, μάλλον ήταν ποντίκια"

Το περιμενα πριν λιγα χρονια που ειχε σοβαρο θεμα με την καρδια του. Οταν το ξεπερασε ομως, τον "ξεχασα" (βγηκε απο την λιστα). Μας ξαφνιασε ομως... με ασχημο τροπο... πολυ κριμα...

ΥΓ: The right thing.